Ἦτον ἡ τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς Ἀναστάσεως, ἡμέρα μυσταγωγικὴ καὶ θεία, ὅπου ἡ φύσις ἠρεμοῦσε γλυκὰ καὶ ὁ ἀὴρ εὐωδίαζε ἀπὸ τὰ ἀνθισμένα βουνά. Οἱ μαθηταὶ, ἀκόμη συγκλονισμένοι ἀπὸ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Διδασκάλου, εἶχον συνάχθει εἰς τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, τόπον εὐλογημένον, ποτισμένον ἀπὸ τοὺς ἱδρῶτας καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐκεῖ, ἐν μέσῳ αὐτῶν, ἐστάθη ὁ Χριστός, οὐχὶ πλέον ὡς ὁ περιπλανώμενος Διδάσκαλος, οὐδὲ ὡς ὁ ματωμένος Σταυρωθείς, ἀλλ' ὡς ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος τῆς δόξης. Τὰ λόγια Του, λόγια ἀγάπης καὶ παραμυθίας, ἔρεαν ὡς νάμα ψυχοροφητικὸν εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Τοὺς ὡμίλησε περὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, τὸ ὁποῖον θὰ κατήρχετο ἐπ' αὐτοὺς, καὶ περὶ τῆς ἀποστολῆς των εἰς τὸν κόσμον, ἵνα κηρύξωσι τὸ Εὐαγγέλιον εἰς πάντα τὰ ἔθνη.
Καθὼς ἐτελείωνε τοὺς λόγους Του, ἕνα φῶς ἀθάνατον περιέβαλε τὴν θείαν μορφήν Του. Οἱ μαθηταὶ, ἔκθαμβοι, ἔβλεπον τὸν Διδάσκαλον νὰ ὑψώνεται, σιγὰ-σιγὰ, ἀπὸ τὴν γῆν. Οὐδὲν νέφος, οὐδὲ θύελλα, οὐδὲ σεισμὸς συνώδευεν τὴν ἄνοδον. Μόνον γαλήνη καὶ μεγαλειότης. Ὡς ἀέρινη ὀπτασία, ἀνερχόταν πρὸς τοὺς οὐρανούς, ἀφήνοντας πίσω Του μίαν ἀνέκφραστον εἰρήνην καὶ μίαν ἐλπίδα ἀκλόνητον.
Τὰ βλέμματά των ἠκολούθουν τὴν ἀνερχομένην μορφήν, ἕως ὅτου νεφέλη φωτεινὴ Τὸν ἐκάλυψε ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς των. Ἐστάθησαν ἐκεῖ, σιωπηλοί, ἀπορημένοι, μὲ τὰς καρδίας πλήρεις δέους καὶ λαχτάρας. Ἡ γῆ ἔμενε κάτω, μὲ τὰ βάρη καὶ τὰ πάθη της, ἐνῷ ὁ Κύριος ἀνέβαινε εἰς τὰ ὕψη, εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης Του, δεξιὰ τοῦ Πατρός.
Καὶ ἐνῷ ἔστεκον ἀκόμη ἀτενίζοντες εἰς τὸν οὐρανόν, δύο ἄνδρες ἐν ἐσθήσεσι λευκαῖς, ἄγγελοι Κυρίου, ἐφάνησαν πλησίον των, λέγοντες: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἵστασθε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ' ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν».
Οἱ λόγοι τῶν ἀγγέλων ἀφύπνισαν τοὺς μαθητάς. Ὁ φόβος μετεβλήθη εἰς χαράν, ἡ ἀπορία εἰς πεποίθησιν. Ὁ Διδάσκαλος δὲν τοὺς ἐγκατέλειψεν. Ἀνελήφθη, ἀλλὰ θὰ ἐπέστρεφεν. Ἡ ἀποστολή των ἦτο πλέον σαφής: νὰ κηρύξωσι τὴν ἀλήθειαν, νὰ φωτίσωσι τὰ ἔθνη, νὰ προσμένωσι τὴν Δευτέραν Παρουσίαν. Καὶ μὲ ψυχὰς πλήρεις πίστεως καὶ θάρρους, ἐπέστρεψαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεόν.
