«Συνυπεύθυνη η Ε.Ε για την τραγωδία της Ελλάδας»

Τη διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρει μερίδιο ευθύνης για την ελληνική κρίση και ότι από το γεγονός αυτό πρέπει να εξαχθούν σωστά συμπεράσματα για μια μεταρρύθμιση της, διατυπώνει ο Αυστριακός καθηγητής κοινωνιολογίας και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών Μαξ Χάλερ σε άρθρο του στην εφημερίδα Ντι Πρέσε, παραθέτοντας τις ευθύνες για την «ελληνική τραγωδία».

Ο Μαξ Χάλερ πιστεύει ότι το ζήτημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με μία μονόπλευρη θεώρηση, ενώ χαρακτηρίζει σκληρή την αντιμετώπιση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δείχνει να πιέζεται ασφυκτικά για αποπληρωμή του χρέους και τήρηση των συμφωνηθέντων όρων.

«Από μια ευρύτερη σκοπιά ανοίγονται τελείως διαφορετικές δυνατότητες, έστω και αν η υλοποίησή τους δεν θα λύσει μέσα σε μια ημέρα όλα τα προβλήματα. Σαφώς αποδεικνύεται πως η "τραγωδία" της Ελλάδας - και για μια τέτοια πρόκειται όταν ένα ποσοστό 26% των Ελλήνων, τρία από τα έντεκα εκατομμύρια και ένα 50% των νέων είναι άνεργοι - έχει προκληθεί και από την ίδια την Ε.Ε», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Ο καθηγητής παραθέτει αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση καθίσταται συνυπεύθυνη για τη δημιουργία της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Ως πρώτο λόγο αναφέρει τις επιδοτήσεις «στις οποίες βρίσκονται οι ρίζες της ελληνικής ασθένειας και οι οποίες προκάλεσαν προνόμια, πελατειακές σχέσεις και διαφθορά», ενώ ο δεύτερος λόγος, όπως τονίζει, βρίσκεται στα χρήματα από τα διαρθρωτικά ταμεία και εκείνα της περιφερειακής πολιτικής, με τα οποία επιδοτήθηκαν μεγάλες επενδύσεις αλλά και τα άχρηστα σήμερα ολυμπιακά έργα.

Επίσης, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν, σύμφωνα με τον Μαξ Χάλερ, οι υπερβολικές αμυντικές δαπάνες και η καταβολή «μιζών», η υπερβολική χρέωση της χώρας απέναντι σε γαλλικές, γερμανικές και ελβετικές τράπεζες στις οποίες εισέρρευσε το μεγαλύτερο μέρος από τα χρήματα των έως τώρα «πακέτων διάσωσης» της χώρας, ενώ ζημιογόνα θεωρεί και τα τεράστια κεφάλαια από την Ελλάδα σε «χώρες-υποδείγματα» , όπως το Λουξεμβούργο, που οφείλουν τον πλούτο τους στο ότι είναι φορολογικές οάσεις.

Για τους ανωτέρω λόγους, εκφράζει την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποτρέψει μία επικίνδυνη εσωτερική διάσπαση.

Συντάκτης: efsyn.gr

Η εκπληκτική απάντηση Έλληνα σε Γερμανό που έστειλε ειρωνική επιστολή για τα χρέη της χώρας μας!

Απίστευτος διάλογος στο γερμανικό περιοδικό Stern – Αξίζει να διαβάσετε την εκπληκτική απάντηση στην επιστολή του Γερμανού συντάκτη!

Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες…

με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern, για να λάβει την εκπληκτική απάντηση του Έλληνα.

Ο υπέρτιτλος του άρθρου Walτer Wuellenweber αναφέρει:

«Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».

Αγαπητοί Έλληνες, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει, όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν, όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι.

Το ζήτημα πάντως είναι, ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι’ εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας.

Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε, ο πρωθυπουργός σας να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι, ν’ απεργείτε. Μη μας λέτε λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.

Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν’ αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν, ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.

Οι Έλληνες είναι εκείνοι, που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα.

Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας:

Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μου) και άλλων «συμπατριωτών» σου (μου) αναφέρουν, ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι 1.000. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ’ έχουν παρασύρει, να νομίζεις. Ούτε 1.000 λιγότερα από σένα.

Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι’ έναντι αυτών των 200 δις που λέτε, ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω, πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας.

Η αλήθεια είναι, πως δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί μας γι’ αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν’ αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ, πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια, που γέρνουν. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού.

Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία, τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται:

α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας.

γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία συνήψε το Γ΄ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.

δ) Στις επανορθώσεις, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ’ Ράιχ, την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύμμαχοι.

ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).

στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή, που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας.

Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν, αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους «συμπατριώτες» σου, τους Έλληνες !

Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ.

Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν’ αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θά έχω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ’ αντέξω. Και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί, για να τους βοηθήσουμε, να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση. Αλλά εσείς βρε Walτer, τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πως θα τους αντιμετωπίσετε;

Πες μου σε παρακαλώ, έχω απορία: Εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι απ’ όπου αλλού θέλετε, εσείς, οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση, κατ’ επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών!

Εγώ φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν’ αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί, δεν μπορούν και δεν πρέπει! Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν’ αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ’ αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε!

Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες «λεπτομέρειες» . αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου!

http://www.ingossip.gr/?q=post/%CE%B...1-%CF%84%CE%B1

Η μεγαλύτερη μαφιόζικη σφαγή της ιστορίας

14 Φεβρουαρίου 1929. Ώρα 10.30 το πρωί. Ενώ οι ερωτευμένοι του Σικάγο γιόρταζαν τον Άγιο Βαλεντίνο, εφτά άνδρες της συμμορίας της “Βόρειας Πλευράς” ανέμεναν το φορτηγό που θα μετέφερε κιβώτια φτηνής, παράνομης μπύρας. Την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, το ποτό είχε μεγαλύτερη αξία κι απ’ το χρυσάφι. Πριν όμως φτάσει το φορτηγό, έκαναν ξαφνική έφοδο οι αστυνομικοί. Έστησαν τα μέλη της συμμορίας στον τοίχο και άρχισαν να τους ψάχνουν. Τότε στην είσοδο εμφανίστηκαν δύο άλλοι άνδρες, ντυμένοι με πολιτικά και οπλισμένοι με τα περιβόητα πολυβόλα “Thompson”.

Αυτό το εύχρηστο και ελαφρύ όπλο είχε γίνει ανάρπαστο ανάμεσα στους γκάνγκστερ, καθώς μπορούσε να εκτοξεύσει περισσότερες από 100 σφαίρες το λεπτό και “καθαρίσει” κάθε εμπόδιο. Οι άγνωστοι οπλοφόροι άνοιξαν πυρ εναντίον των ανδρών που στέκονταν, ανυποψίαστοι, κοιτώντας τον τοίχο. Τους γάζωσαν. Αργότερα, η αστυνομία υπολόγισε ότι χρησιμοποιήθηκαν περισσότερες από 200 σφαίρες, ενώ 100 από αυτές βρήκαν τον στόχο τους.

"Οι τοίχοι και το πάτωμα είχαν γεμίσει αίματα. Ορισμένα πτώματα είχαν σχεδόν κοπεί στη μέση. Ήταν μια επίθεση τόσο άγρια που συγκλόνισε ακόμα και τους σκληροτράχηλους γκάνγκστερ του Σικάγο. Την αποκάλεσαν, “Η Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου” και αν και ποτέ δεν αποδείχτηκε, όλοι ήξεραν ότι από πίσω κρυβόταν ο κακοποιός Αλ Καπόνε"

Οι συμμορίες του Σικάγο Το 1929 στο Σικάγο κυριαρχούσαν δύο συμμορίες, η “Νότια Πλευρά” του Αλ Καπόνε και η “Βόρεια Πλευρά” του Μπαγκς Μαρόν. Τα ονόματα των συμμοριών προέρχονταν από τις περιοχές της πόλης που ήλεγχαν. Ανταγωνίζονταν στα πάντα. Αλκοόλ, τζόγο, πορνεία και “λάδωμα” πολιτικών. Οι σχέσεις τους δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα θερμές, αλλά από το 1925 η ένταση είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο....

Η βεντέτα. «Νότιοι» γκάνγκστερ κατά «Βόρειων»

Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1924, όταν ο Αλ Καπόνε ήταν ακόμα το δεξί χέρι του αρχηγού της “Νότιας Πλευράς”, Τζόνι Τόριο. Έδωσαν εντολή να εξολοθρευτεί ο αρχηγός των “Βόρειων” Ντιν Ο’Μπάνιον με τον οποίο είχαν μία τυπική συμμαχία. Ο Ο’ Μπάνιον, εκτός από όλες τις άλλες παράνομες επιχειρήσεις του, είχε κι ένα ανθοπωλείο. Ο κόσμος συνήθιζε να λέει ότι ο γκάνγκστερ θα σε εφοδίαζε με λουλούδια για κηδεία και, αν του με λίγα χρήματα παραπάνω, θα σου έδινε και το πτώμα....

Οι εκτελεστές των “Νοτίων” τον σκότωσαν τον αρχηγό των “Βόρειων” μέσα στο ίδιο το ανθοπωλείο του. Ο Καπόνε και ο Τόριο, αν και βρίσκονταν πίσω από το έγκλημα, πήγαν κανονικά στη κηδεία του.

Οι «βόρειοι» εκδικούνται τον Αλ Καπόνε, αλλά αυτός επιβιώνει και αντεπιτίθεται...

Τον Ιανουάριο του 1925 οι Βόρειοι αντεπιτέθηκαν. Έκοψαν την πορεία του αυτοκινήτου του Αλ Καπόνε και πυροβολούσαν μέχρι που γέμισε τρύπες όλη η επιφάνεια. Ως εκ θαύματος, ο Καπόνε βγήκε αλώβητος και αμέσως παρήγγειλε την περίφημη κάντιλακ, ενισχυμένη με αλεξίσφαιρα τζάμια και πόρτες που αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Δύο εβδομάδες αργότερα, δέχθηκε επίθεση και ο Τζόνι Τόριο. Και αυτός επέζησε, αλλά ταράχτηκε τόσο που αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί. Παρέδωσε την αρχηγία της συμμορίας στον 26χρονο Καπόνε και έφυγε για διακοπές στην Ευρώπη....

Εν τω μεταξύ στη Βόρεια Πλευρά, τον Ο’ Μπανιον διαδέχτηκε ο Χάιμι Βάις, ο οποίος είχε διατάξει τις εκτελέσεις των Καπόνε και Τόριο. Ο Βάις δεν κατάφερε να τους εξολοθρεύσει, αλλά ο Καπόνε ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός. Οι εκτελεστές του σκότωσαν τον Βάις τον Οκτώβριο του 1926, αφήνοντας κενή τη θέση του αρχηγού για ακόμα μία φορά. Πήρε τα ηνία ο Βίνσεντ Ντρούτσι, ο οποίος πέθανε έξι μήνες αργότερα, στο πίσω κάθισμα ενός περιπολικού. Τον πυροβόλησε όχι κάποιος άνθρωπος του Καπόνε, αλλά ο αστυνομικός που τον συνέλαβε....

Ο μόνος που απέμενε ήταν ο Τζορτζ Μπαγκς Μαλόν, που έγινε ο επόμενος αρχηγός. Ο Μαλόν δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνος, αλλά βίαιος, εκδικητικός και κουτοπόνηρος. Η αντιπαλότητά του με τον Καπόνε είχε ενταθεί, ιδίως όταν ο τελευταίος προσπάθησε να επεκταθεί και στη βόρεια πλευρά της πόλης. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1928, ο Μαλόν σκότωσε τον στενό φίλο του Καπόνε, Τόνι Λομπάρντο. Αυτή ήταν η δολοφονία που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Καπόνε αποφάσισε να ξεμπερδέψει μια και καλή με τους Βόρειους. Θα οργάνωνε τη μαζικότερη εκτέλεση στην ιστορία του Σικάγο. ...

Ο Αλ Καπόνε στήνει παγίδα θανάτου στους ανταγωνιστές

Τρεις εβδομάδες πριν από τη γιορτή των ερωτευμένων, οι άντρες του Καπόνε νοίκιασαν δωμάτια στο ξενοδοχείο απέναντι από την αποθήκη που συγκεντρώνονταν η ηγεσία των Βορείων. Παρακολουθούσαν την κίνηση στο δρόμο, τις ώρες άφιξης και αποχώρησης των Βορείων, πότε ερχόταν ο Μπαγκς Μοράν.

Ο Καπόνε προσέλαβε δύο νέους εκτελεστές, που δεν ήταν γνωστοί στο Σικάγο για να μην συνδεθεί η δολοφονία με εκείνον. Στις 13 Φεβρουαρίου, ένας απ’ τους άντρες του τηλεφώνησε στον Μοράν και προσποιούμενος έναν άγνωστο λαθρέμπορο του είπε ότι έψαχνε αγοραστή για μια μεγάλη ποσότητα, πολύ φτηνής μπύρας. Ήταν μία πρόταση που ο Μοράν δεν μπόρεσε να αρνηθεί....

Η Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου

Το επόμενο πρωί στην αποθήκη περίμεναν επτά άνδρες του. Οι εκτελεστές Πιτ και Φρανκ Γκούζενμπεργκ, ο μηχανικός Τζον Μέι, ο υπεύθυνος των επιχειρήσεων της συμμορίας Άνταμ Χάιρ, ο εκτελεστής Τζέιμς Κλαρκ, ο συνεργάτης των Βορείων Άλμπερτ Γουέινσανκ και ο γιατρός Ράινχαρτ Σουίμερ, ο οποίος διατηρούσε μόνο φιλικές σχέσεις με τη συμμορία. Τελευταίος έφτασε ο Γουέινσανκ, ο οποίος έμοιαζε πολύ με τον Μοράν και φορούσε το ίδιο παλτό. Όταν τον είδαν οι άντρες του Καπόνε, νόμισαν ότι ήταν ο αρχηγός των Βορείων και έδωσαν το σήμα εκκίνησης. Ο Μοράν όμως έφτασε στην αποθήκη αφού οι αστυνομικοί είχαν κάνει την έφοδό τους και προσπέρασε το κτίριο, χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα, η αποθήκη είχε πλημμυρίσει με αίμα και πολλά απ’ τα σημαντικότερα στελέχη της συμμορίας ήταν νεκρά....

Η σφαγή ήταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μήνες. Η πρωτοφανής αγριότητά τους τρόμαξε ακόμα και τους γκάνγκστερ. Η έρευνα της αστυνομίας όμως, δεν κατέληξε πουθενά. Ο Καπόνε έλειπε στη Φλόριντα όταν έγινε η επίθεση και δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να τον συνέδεε με αυτή. Η συμμορία της Βόρειας Πλευράς δεν κατάφερε ποτέ να ορθοποδήσει. Ο Μοράν κατέληξε στη φυλακή για παραχάραξη και ο Καπόνε, έχοντας εξολοθρεύσει όλους τους αντιπάλους του, έγινε ο αδιαμφισβήτητος “βασιλιάς” του Σικάγο....


News247.gr

Η κρυμμένη προσευχή του Ελληνικού αλφαβήτου

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ

ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.

Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).

Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.

Γα = Γή (δωρικός τύπος).

Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.

Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.

΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ.

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.

Θη = προστ. ρημ. θέτω.

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Απόδοση:

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται..

Διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ελληνικής ψυχής τους...

πηγή

ΤΟΠΙΟ

                                                             ψηφιακή ελαιογραφία

ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ 1942

                        ΒΕΡΟΛΙΝΟ 2015

155 χρόνια από τη γέννηση του Άντον Τσέχοφ

10 φωτογραφίες και αποφθεύγματα του μεγάλου λογοτέχνη

Η επίδραση του Άντον Τσέχωφ στα ρωσικά γράμματα είναι τεράστια. Πολλά αποφθεύγματα του συγγραφέα έχουν περάσει πλέον στη σύγχρονη ρωσική γλώσσα.

Αν η γυναίκα σου σε απάτησε, τότε να χαίρεσαι που πρόδωσε εσένα κι όχι την πατρίδα σου.

(Χιουμοριστικό διήγημα "Η ζωή είναι υπέροχη")

Όταν πολλές θεραπείες συνιστώνται για μια αρρώστια, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί.

(«Ο Βυσσινόκηπος») 

Σε εμάς, κανείς δεν θέλει να αγαπάει έναν απλό ανθρώπο.

(Από την επιστολή στον Α.Σ. Σουβόριν, 24 ή 25 Νοεμβρίου 1888, Μόσχα)

Εάν η πράξη σας πληγώνει κάποιον, αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακή. 

(Διήγημα "Γείτονες")

Ο Ρώσος αγαπάει τις αναμνήσεις της ζωής, αλλά δεν αγαπάει το ζειν. 

(Αφήγημα "Στέπα") 

Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία: και το πρόσωπο, και το ντύσιμο, και η ψυχή, και οι σκέψεις.

("Θείος Βάνιας")

Καλή ανατροφή δεν είναι να μην χύσεις τη σάλτσα στο τραπέζι, αλλά να μην το παρατηρήσεις όταν κάποιος άλλος το κάνει.

(Διήγημα “Το σπίτι με το μεσόστεγο”)

Μόνον οι ανόητοι και οι τσαρλατάνοι γνωρίζουν και κατανοούν τα πάντα. 

(Από την επιστολή στον Ι.Λ. Λεόντιεφ (Στσεγλόφ) 9 Ιουνίου 1888, Σούμι)

Ο ταλαντούχος άνθρωπος στη Ρωσία δεν μπορεί να μείνει άσπιλος. 

("Θείος Βάνιας")

Η συντομία είναι αδελφή του ταλέντου.
(Από την επιστολή στον αδελφό του Αλέξανδρο, 11 Απριλίου 1889, συμβουλή πώς να γράφει θεατρικά έργα).
Όλες οι φωτογραφίες είναι από την ελεύθερη πηγή.

Χρόνης Μπότσογλου: Η εμπειρία του βιωμένου χώρου

 Χρόνης Μπότσογλου: Η εμπειρία του βιωμένου χώρου

Η ζωή είναι πολύ φτωχή για να μην είναι αιώνια, λέει ο Μπόρχες. Τη δική μου αιωνιότητα τη ζω με τη συνείδηση που έχω αποκτήσει, ονειροπολώντας ανάμεσα σε λαμπρά μνημεία του παρελθόντος και μια ανιαρή καθημερινότητα. Γι αυτό θα αναφερθώ στη μοναδική εμπειρία μιας μικρής νυχτερινής στιγμής που έζησα στο χώρο του λιοτριβιού του Γιώργου Ελευθεριάδη, το οποίο είχα μετατρέψει σε ατελιέ και δούλευα τα καλοκαίρια από το 1977 μέχρι το 1986, στην Πέτρα της Λέσβου.

Αύγουστος μήνας, προς το τέλος του, η μέρα μίκρυνε πολύ, κλείδωσα και πήγα να συναντήσω τους άλλους που άρχισαν τα ούζα στην πλατεία. Ο καιρός έχει ψυχράνει αρκετά και ξέχασα τη ζακέτα μου στο χώρο του σαπουναριού όπου δούλευα —το σαπουναριό είναι ο επάνω χώρος του λιοτριβιού— αναβάλλω να πάω να την πάρω, όμως όσο νυχτώνει, νιώθω να κρυώνω περισσότερο. Στο τέλος με στέλνει η Ελένη με το ζόρι. Το χώρο τον γνωρίζω σαν να είναι σπίτι μου. Άνοιξα, ο διακόπτης του ηλεκτρικού είναι δίπλα στο κλειστό φύλλο της πόρτας, αλλά διστάζω, γιατί στη σχισμή υπάρχουν αραχνοφωλιές και παράτησα τον αναπτήρα μαζί με τα τσιγάρα στο τραπέζι. Βιάζομαι να τελειώσω. Είμαι σίγουρος για το χώρο, κι ας μη βλέπω τίποτα. Το τσιμεντένιο πεζούλι, μέσα από την πόρτα, μια δρασκελιά, μετά ένα μικρό, χαμηλό σκαλί, κανονικά θα έπρεπε να ήταν τρία, αλλά θα έκλειναν το χώρο της δουλειάς. Κατεβαίνω. Σαν να συνηθίζω το σκοτάδι και παρόλο που άφησα την πόρτα ανοιχτή, τα φώτα του δρόμου δε φτάνουν να φωτίσουν αυτό τον Άδη. Οι ασπρισμένοι τοίχοι στο βάθος, πάνω από την τζαμαρία που χωρίζει τον πίσω χώρο, στο πατάρι του μεσοπατώματος μόλις που διακρίνονται. Λίγο αριστερά να αποφύγω τους πάγκους με τα φίλτρα. Μετά το βαρέλι στενεύει το πέρασμα, να προσέξω μην ακουμπήσω και λερωθώ. Άλλα τρία βήματα, δίπλα το αυλάκι, μπροστά στη σκάλα ένας σωλήνας χάνει νερό και έχει δημιουργηθεί λασπουριά, το τσουπί που ρίξανε πάνω έχει μουλιάσει, μεγάλο βήμα λοιπόν για το πρώτο σκαλί. Τα ποντίκια χαρχαλεύουν εκεί δίπλα, δε φαίνεται να ενοχλούνται από την παρουσία μου. Δε με νοιάζουν τα ποντίκια. Το επόμενο βήμα στο τρίτο σκαλί, γιατί το δεύτερο είναι ξεκολλημένο. Έφτασα στο διάδρομο του μεσοπατώματος. Παρόλο που έχω απλωμένα και τα δύο χέρια μπροστά από τα μούτρα μου, ένας αραχνοϊστός μού κόλλησε στο κούτελο, η αφή του μου δημιουργεί μια αίσθηση φρίκης. Τέσσερα βήματα και δεξιά η απότομη σκάλα που ανεβάζει στο χώρο του σαπουναριού. Είναι πολύς ο καιρός που έπαψε να λειτουργεί σαν τέτοιο, γι' αυτό και ο χώρος είναι εντελώς άδειος, στρωμένος απ' άκρη σ' άκρη με τσουπιά που τα απλώσανε μετά το πλύσιμο τους να στεγνώσουν, αφού βγήκε το λάδι και της φετινής σοδειάς.

Έπειτα από το σκοτάδι... Μα πού βρέθηκα ξαφνικά; Σαν να πέρασα σε άλλη διάσταση... Μέσα στον αχανή ενιαίο χώρο με τα χτισμένα παράθυρα από τις τρεις μεριές ανοιχτά —και μάλιστα τα περισσότερα να λείπουν, εντελώς κατεστραμμένα, απομένουν μονάχα τα παράθυρα της όψης από τη μεριά της θάλασσας— υπήρχε ένα φως, σαν από φεγγαρόφωτο! Έξω η σκοτεινή βοή του κύματος, νύχτα ασέληνη. Από πού έφεγγε αυτό το φως; Μήπως η θάλασσα που έσκαγε στα κράσπεδα του δρόμου, που τη χωρίζει από το λιοτρίβι, αντανακλούσε με τρόπο μυστηριακό εκεί μέσα το φως του ήλιου που ολημέρα τη ζέσταινε; Ή μήπως ξεχάστηκε απ' το απομεσήμερο, όταν οι αχτίδες της δύσης ανάβουν τα ντουβάρια μέχρι μέσα; Ήταν κάτι που δεν μπορούσα λογικά να εξηγήσω, όπως στα θαύματα! Το φως, εγκλωβισμένο σ' εκείνο τον κλειστό χώρο, έκανε τους τοίχους να φωσφορίζουν και να μεταβάλλουν συνέχεια τα σχήματα τους, ενώ τα χτισμένα με τούβλα παράθυρα μοιάζαν πόρτες που κάθε μια άνοιγε σ' έναν τόπο μυστικό. Σκεφτόμουν ότι μετά τον Άδη εδώ ήταν το Καθαρτήριο όπου όφειλα να εγκαταλείψω όλες τις εκδοχές του καλού και του κακού, αναζητώντας μόνο την ενότητα του εαυτού μου...

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έτσι. Συνήλθα μόνο όταν άκουσα να με φωνάζουν απ' έξω.

Χρόνης Μπότσογλου (1941)

Θα πρέπει να ήμουνα στο γυμνάσιο (εξατάξιο). Δε θυμάμαι πού το διάβασα, είναι όμως από τα πράγματα που παίξανε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συνείδησής μου, μια επιλογή η οποία καθόρισε τη σπουδή στην τέχνη μου. Είχα διαβάσει ότι ο Μπέρναρντ Σο σε μια συνέντευξή του είχε πει: «Εγώ είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, όμως δεύτερης κατηγορίας». Κάπως έτσι το κατάλαβα. Με απασχόλησε το τι εννοούσε, με βασάνισε πολύ, πολλά χρόνια. Και αποφάσισα ότι εγώ θα γίνω πρώτης κατηγορίας, χωρίς να με νοιάζει αν θα μείνω μικρός καλλιτέχνης. 

  

*απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μπότσογλου
Το χρώμα της σπουδής
Εκδόσεις Πατάκη, 2005
*φωτογραφίες: gkakourouchroni.com, enet.gr,
popaganda.gr, epsilonartgallery.blogspot.com
*πίνακες: poemsgolitsis.blogspot.com, Aπο το Ιστολόγιον k-m-autobiographies.blogspot.gr

Άρτα: Η ιστορία του γεφυριού της Πλάκας

ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΜΗΤΙΚΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΘΟΥ

Θλίψη έχει προκαλέσει η είδηση της κατάρρευσης του ιστορικού Γεφυριού της Πλάκας, από τα ορμητικά νερά του Άραχθου ποταμού, ύστερα από τις ισχυρές βροχοπτώσεις, που σημειώθηκαν στην περιοχή.

Το γεφύρι της Πλάκας είναι ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι που βρίσκεται στον Άραχθο ποταμό. Χρονολογείται από το 1866. Είναι μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 19 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα, ενώ ενώνει τους νομούς Ιωαννίνων και Άρτας. Το Γεφύρι της Πλάκας, βρίσκεται στο Δήμο Πραμάντων και απέχει 50 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα. Θεωρείται το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων.

Το 1860 υπήρχε μια παλαιά γέφυρα η οποία καταστράφηκε και το 1863 ξαναχτίστηκε από την αρχή από το μάστορα Γιωργή από την Κόνιτσα με χορηγία του επιχειρηματία Γιάννη Λούλη, ενώ γκρεμίστηκε σχεδόν την ημέρα των εγκαινίων της.

Το 1866 ξαναχτίστηκε από τον μάστορα Κωνσταντίνο Μπέκα από τα Πράμαντα και το  κόστος του χτισίματος έφτασε τα 180.000 οθωμανικά γρόσια. Το ποσό καλύφθηκε και πάλι από το Λούλη και από συνδρομές κατοίκων από τις γύρω κοινότητες.

Τη δεκαετία του 1880 ο ποταμός Άραχθος ήταν το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη συγκεκριμένη περίοδο σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Μετά το 1928 έγιναν διάφορες απόπειρες συντήρησης και παράλληλα δημιουργήθηκε νέος δρόμος που ένωνε τις κοινότητες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κοντά στη γέφυρα υπογράφηκε το 1944 η συμφωνία Πλάκας-Μυρόφυλλου ενώ διασωζόταν κόγχη όπου οι τεχνίτες είχαν ζωγραφίσει τον προστάτη-άγιο της γέφυρας.

Τα τελευταία χρόνια η γέφυρα λειτουργούσε ως αξιοθέατο της περιοχή.

Πηγή πληροφοριών wikipedia.org

Μαρτυρολόγιο του Φλεβάρη -πριν από 126 χρόνια

Από τον Οκτώβριο άρχισα να παρουσιάζω κάθε αρχή του μηνός το Ημερολόγιο του Ρωμηού 1889. Τα ημερολόγια αυτά ήταν ένα πολύ συνηθισμένο είδος εντύπου από το 1880 ως το 1930 περίπου. Κυκλοφορούσαν τον Δεκέμβριο και είχαν το ημερολόγιο της επόμενης χρονιάς, συνήθως με μια σελίδα για κάθε μήνα, διανθισμένο με διάφορες χρήσιμες πληροφορίες και με κάποια στιχουργήματα ή ανέκδοτα. Σταδιακά, προστέθηκε και φιλολογική ύλη, κι έτσι στα επόμενα ημερολόγια το ημερολογιακό στοιχείο είχε περάσει στο περιθώριο ή και απουσίαζε εντελώς -όπως, ας πούμε, στο Ημερολόγιο του Μπουκέτου, που έβγαλε γύρω στα 8 ετήσια τεύχη από το 1925 έως το 1932.

Ημερολόγια τέτοια βγαίνουν ακόμα, πολυσέλιδα και φιλολογικά. Με ένα από αυτά, το Λεσβιακό ημερολόγιο, έχω συνεργαστεί κι εγώ ως εκ πατρός Λέσβιος.

Ο Σουρής, όσο έβγαζε τον Ρωμηό, την έμμετρη εβδομαδιαία εφημερίδα του, έβγαλε και μερικά “Ρωμηού ημερολόγια”, αν και όχι κάθε χρόνο (Στην Ανέμη υπάρχουν τρία ή τέσσερα). Το “Ρωμηού ημερολόγιον με το μαρτυρολόγιον” του 1889, που λογικά θα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1888.

Γραμμένο ολόκληρο από τον Σουρή (“Εργασία του Σουρή τύποις αδελφών Περρή) είχε 36 σελίδες και απαρτιζόταν μόνο από το έμμετρο και σατιρικό “μαρτυρολόγιο” του κάθε μήνα (“Των μηνών η δωδεκάς / με προσθέσεις μερικάς”), με λίγα σκίτσα από τον σκιτσογράφο του Ρωμηού, χωρίς να έχει καν σελίδες με ημερολόγιο.

Όπως μπορείτε να δείτε, ήταν όλο έμμετρο, από τον τίτλο ίσαμε την αναφορά της τιμής στο οπισθόφυλλο: Εις μεν το εσωτερικόν λεπτά πενήντα η τιμή εις δε το εξωτερικόν εξήντα με προπληρωμή.

Tο μαρτυρολόγιο του Φλεβάρη είναι μάλλον μικρό, ίσως επειδή πρόκειται για τον Κουτσοφλέβαρο. Οπότε το ανεβάζω σε εμβόλιμο άρθρο, την ίδια μέρα με το Μηνολόγιο.

Φλεβάρης·—Μην απαίσιος, χωλός και απεχθής…
Ο ήλιος ευρίσκεται απάνω στους Ιχθύς.

Κατάλογος απείρων
πατέρων και μαρτύρων.

Ο Τρύφων, μάρτυς θαυμαστός, εν αμαρτίαις νήφων
και Τρύφων ο Μουτσόπουλος, οπού δεν χάνει ψήφον,                         Δήμαρχος Πειραιά -από αυτόν ονομάστηκε η Ακτή Μουτσοπούλου
η άχραντος Υπαπαντή και του Χριστού η μάνα,
ο θεοδόχος Συμεών και η προφήτις Άννα,
Βουκόλος και Ισίδωρος ο και Πηλουσιώτης,
ο Ζαχαρίας, έμπορος, μα και προφήτης πρώτης,
Χαράλαμπος, Μελέτιος και Μαρτινιανός,
Πολύκαρπος και Πάνοπλος και ο Κασσιανός,
Ονήσιμος, Ταράσιος, Πορφύριος ο Γάζης,
από τους πρώτους ευσεβείς που ηύρε ο Καζάζης.

Οι δύο πρώτοι Λέοντες, ο Λέων ο Δεσπότης,
ο Πάπας Λέων έπειτα κι ο Λέων ο Μηλιώτης,
Αγάπη, κόρη και αυτή από τας θελκτικάς,
Παρθένιος, Λαμψακηνός κι ο άγιος Λουκάς,
αλλά κι ο Μπέλλος ο Λουκάς ο και λαπαροτόμος,

(Γιατρός από τη Θήβα)που έγραψε επίσης μελέτες για τα αρβανίτικα/αλβανικά

που με τας εγχειρήσεις του σε πιάνει κρύος τρόμος,

προς δε και ο Παππαλουκάς, ο στύλος του Τρικούπη,
η του Ασώτου εορτή, που χόρτασε χαρούπι,
Απόκρεω, τρεχάματα, μουτσούνες και κακό,
και τόσοι μπάλοι κοστουμέ και μπάλοι καλικό.

Τελώνης ο αμαρτωλός και οι λοιποί Τελώναι,
που όσον έκλεψαν παρά στη φυλακή τον τρώνε,
η Θεοδώρα έπειτα, η άλλως και Αυγούστα,
που δεν αγόρασε ποτέ γουναρικό και φούστα,
Τιμόθεος, τα σύμβολα λατρεύων παραφόρως,
κατόπιν ο ηθοποιός και μάρτυς Νικηφόρος,
δύο ευρέσεις ενταυτώ μετά μεγάλου τρόμου
της παναγίας κεφαλής του Γιάννη του Προδρόμου,
των Θεοδώρων η δυάς, ο εις ο Στρατηλάτης,
κι ο άλλος ο του Τήρωνος, διαίτης απλουστάτης,
εν οις και ο Θεόδωρος ο εκ της Αρκαδίας,
που των Ελλήνων προ καιρού εξήψε τας καρδίας.

Ο Θεόδωρος ο εκ της Αρκαδίας του προτελευταίου στίχου είναι βέβαια ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, κατ’ επανάληψη πρωθυπουργός και μέγας αντίπαλος του Τρικούπη.

Όσο για το μπάλο καλικό, μας είχε απασχολήσει σε προηγούμενο Μαρτυρολόγιο. Είναι χοροεσπερίδα όχι με αποκριάτικα κοστούμια (μπάλος κοστουμέ) αλλά με φορέματα με καλικό σχέδιο (kaliko print dress), λουλουδάτα και πολύχρωμα. Νομίζω, δηλαδή.

Όποιος άλλος θέλει, προσθέτει πληροφορίες για όσα δεν σχολίασα.

πηγή sarantakos.wordpress.com

ΥΓ. Για όσους θέλουν το Μαρτυρολόγιον μπορούν να το δούν εδώ

Mαριναλέδα (Marinaleda): το χωριό της ουτοπίας