Ευστάθιος Θεσσαλονίκης (περ. 1115 – 1195/6) : Λόγιος και Λαογράφος του Βυζαντίου

Λαογραφικαί Ειδήσεις Παρά Τω Ευσταθίω Θεσσαλονίκης by aldebaran

Ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης (περ. 1115 – 1195/6) ήταν Βυζαντινός λόγιος και κληρικός. Είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, έγινε επίσκοπος Μύρων της Μικράς Ασίας και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (περίπου το 1178). Είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ιστορία του αναφορικά με τη λεηλασία της Θεσσαλονίκης από τους Νορμανδούς το 1185 (στην οποία αιχμαλωτίστηκε προσωρινά), ^[4] αλλά και τα ερμηνευτικά σχόλιά του για τον Όμηρο.

Η ζωή του

Υπήρξε μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίου Φλώρου της Κωνσταντινούπολης, εξ ου και το προσωνύμιο Κατάφλωρος. Μετέπειτα κατέστη σύμβουλος επί των δεήσεων, «μαΐστωρ ρητόρων» (δηλαδή καθηγητής ρητορικής) και διάκονος της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Έγινε επίσκοπος Μύρων της Μικράς Ασίας και έπειτα Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, γύρω στα 1178, έως και τον θάνατό του. Ως Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης συγκρούστηκε με τους "δυνατούς" της πόλης και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη για λίγο. Επίσης, διατηρούσε αλληλογραφία με σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής ζωής. Βαθύς γνώστης της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας σχολίασε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου, τον Διονύσιο τον Περιηγητή και τον Πίνδαρο ^[5]. Μετά την κοίμησή του, τους επικήδειους λόγους του διάβασαν οι Άγιος Ευθύμιος και Άγιος Μιχαήλ Χωνιάτης, αποσπάσματα των οποίων σώζονται σε βιβλιοθήκη της Οξφόρδης. Ο μαθητής του Νικήτας Χωνιάτης τον επαίνεσε, επίσης, ως τον πιο καλλιεργημένο άνθρωπο της γενιάς του, κάτι που είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς ιστορικά.

Το έργο του

Προθεωρία τῆς τοιαύτης συγγραφῆς
Πόλεων ἁλώσεις ἱστορούμεναι εἴτε συγγραφόμεναι μεθόδοις διοικοῦνται ὡς τὰ πολλὰ ταῖς αὐταῖς. Οὔτε δὲ ἁπάσας τὰς ἐπιβαλλούσας ἠναγκασμένως ὁ γράφων διαχειρίσεται, οὐδὲ μὴν τὰς ἀμφοτέρωθι χρηστὰς ὡσαύτως διοικονομήσεται· ἀλλὰ καθιστορῶν μὲν καὶ ἀπαθῶς γράφων καὶ θεολογήσει ἔστιν οὗ καὶ πρὸς φύσεως λόγον ἐμπλατυνεῖται καὶ τὴν φράσιν δὲ ψιμυθιώσει πρὸς κάλλος ἀφειδέστερον καὶ τοπογραφήσει καὶ ἐκφράσεσιν ἐναγλαΐσεται καὶ ὅλως, οἷα ἔξω πάθους λαλῶν, πολλὰ διαθήσεται πρὸς χάριν ἀκοῆς, οὐκ ἀφέξεται δὲ οὐδὲ τῶν ὡς εἰκός, στοχαζόμενος αὐτὸς ἐνταῦθά γε, ὅτι μηδὲ παρῆν τοῖς ἀφηγουμένοις κακοῖς, ὡς καὶ παθαίνεσθαι καὶ αὐτὰ δὴ φράζειν ἐκεῖνα...

Από την εισαγωγή του Ιστορικού της Αλώσεως της Θεσσαλονίκης

Ο Ευστάθιος έγραψε εκτενώς σχόλια για αρχαίους ποιητές, θεολογικές πραγματείες, ομιλίες, επιστολές, εγκώμια, επιταφίους, καθώς και μία ιστορία της άλωσης της Θεσσαλονίκης το 1185.
Αναλυτικά, τα σημαντικότερα έργα του είναι τα ακόλουθα: ^[6

Ιστορικόν της Αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Νορμανδών. Πρόκειται για μαρτυρία του ιδίου τόσο της άλωσης όσο και των δεινών που υπέφεραν οι πολίτες κατόπιν ^[4]. Στις πρώτες σελίδες των απομνημονευμάτων του, ο Ευστάθιος περιγράφει τις πολιτικές εξελίξεις στην Κωνσταντινούπολη από το θάνατο του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού ως τη σύντομη βασιλεία του Αλεξίου Β΄ Κομνηνού και το σφετεριστή Ανδρόνικο Α’ Κομνηνό. Στις γραμμές του περιλαμβάνει επίσης σχόλια για τις πράξεις ευγενών και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής.Παρεκβολαὶ εις την Ομήρου Ιλιάδα καὶ Οδύσσειαν. Δεν πρόκειται για δικά του κείμενα, αλλά για συλλογή από πονήματα προηγουμένων σχολιαστών. Η απέραντη αυτή συλλογή δείχνει υψηλού επιπέδου επιμέλεια εκ μέρους του Ευσταθίου, ώστε να διασφαλίσει το σεβασμό απέναντι στις αληθινές πηγές. Οι Παρεκβολές αποτελούν το κορυφαίο μεσαιωνικό σύγγραμμα σχετικά με τα Ομηρικά έπη, ιδίως αφού οι πηγές του Ευσταθίου που ήταν διαθέσιμες στις τότε βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης (Αρίσταρχος Σαμοθράκης, Ζηνόδοτος, Αριστοφάνης ο Βυζάντιος, Δειπνοσοφιστές) μας έχουν χαθεί.Παρατηρήσεις για τον Διονύσιο τον Περιηγητή, που αφιέρωσε στον Ιωάννη Δούκα, γιό του Ανδρονίκου Καματηρού. Το βιβλίο αυτό μας μεταφέρει αρκετό περιεχόμενο από τις «Γεωγραφίες των Ελλήνων» του Διονυσίου.Σχόλια για τον Πίνδαρο. Δυστυχώς, μόνο η εισαγωγή τους σώζεται σήμερα.Περί βυζαντινής μουσικής προσωδίας και Ερμηνεία στον ιαμβικό κανόνα της Πεντηκοστής του Ιωάννου Δαμασκηνού.Το έργο του "Περί της Αλώσεως της Θεσσαλονίκης από τους Νορμανδούς

Ο Ευστάθιος, σύμφωνα με τις πηγές, ήταν μια σημαντική πνευματική προσωπικότητα της βυζαντινής εποχής, γνωστός ως Ευστάθιος Θεσσαλονίκης.

Ήταν ιεράρχης και λόγιος. Το πλήρες όνομά του, όπως αναφέρεται στις πηγές, είναι «Θεσσαλονίκης Ευστάθιος». Αναφέρεται επίσης ως «γλωσσογράφος» ή «φιλόλογος» σε σχέση με τη μελέτη του όρου «βάρβαρος»

    ◦ Τα έργα του αποτελούν μια άριστη λαογραφική πηγή («αρίστη λαογραφικi] πηγη») για την κατανόηση του βυζαντινού ιδιωτικού βίου κατά τον 12ο αιώνα.

    ◦ Θεωρείται «συλλογέας λαογραφικού υλικού» και ένας από τους «σπουδαιότερους προδρόμους της λαογραφικής έρευνας». Η λαογραφική του εργασία έχει μεγάλη σημασία για τη γνώση του βυζαντινού ιδιωτικού βίου όχι μόνο τον 12ο αιώνα, αλλά και σε προγενέστερες περιόδους.

    ◦ Κατά τη συγγραφή των σχολίων του στον Όμηρο, ο Ευστάθιος έβρισκε άφθονες ευκαιρίες να παρεμβάλλει πληροφορίες από τον σύγχρονο ιδιωτικό βίο της εποχής του.

    ◦ Τα έργα του χαρακτηρίζονται από ποικιλία, αφθονία και ακρίβεια των λαογραφικών ειδήσεων.

    ◦ Κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια για τη συγκέντρωση και καταγραφή αυτού του υλικού, διαφέροντας έτσι από άλλους σχολιαστές.

    ◦ Έγραφε για τους μοναχούς της εποχής του και εξέφρασε τη θλίψη του για την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Φράγκους

    ◦ Είχε πλήρη επίγνωση της αξίας των λαογραφικών ερευνών και παρενέβαλε λαογραφικές πληροφορίες όχι αμελητέα.

    ◦ Πίστευε ότι η «πολυπειρία» (πολυμάθεια) είναι ανθρώπινο προσόν και ότι η γνώση του βίου του λαού συντελεί σε αυτήν.

    ◦ Συχνά αναφερόταν σε έθιμα, τονίζοντας εάν αυτά υπήρχαν και στην αρχαιότητα, υπονοώντας έτσι τη συνέχεια τους στην εποχή του.

    ◦ Προσπαθούσε να ορίζει επακριβώς την τοπική έκταση ενός εθίμου ή ενός ονόματος, χρησιμοποιώντας διάφορες εκφράσεις για να προσδιορίσει το «σύγχρονο» και το «ενδημούν».

    ◦ Όταν χρησιμοποιούσε τον όρο «εθνικός», εννοούσε είτε μη Έλληνες, βαρβάρους, ή μη ανήκοντες στο Βυζαντινό κράτος, είτε Έλληνες που ζούσαν στα σύνορα ή μακριά από τα κέντρα του Βυζαντινού κράτους, γειτονεύοντας με βαρβάρους και μη ανήκοντες πάντα στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία (π.χ. στον Πόντο ή στην Κάτω Ιταλία).

    ◦ Είχε την τάση να «ελληνίζει» και να αλλάζει τα δημώδη στοιχεία που μνημόνευε, καθώς «εμίσει το ακράτως βάρβαρον» (μισούσε το ακραίως βάρβαρο).

    ◦ Ήταν ειλικρινής και συχνά παραδεχόταν όταν δεν είχε προσωπική εμπειρία σε θέματα όπως η αλιεία, η ποιμενική ζωή, ιατρικά θέματα ή η υφαντουργία.

    ◦ Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όταν χρησιμοποιούσε τη λέξη «φησίν», αναφερόταν σε χωρία προηγούμενων συγγραφέων, ενώ όταν χρησιμοποιούσε το «απλόν φασί», σπανίως περιέγραφε σύγχρονα έθιμα που γνώριζε από προσωπική εμπειρία, αλλά συνήθως αυτά που είχε ακούσει. Παρόλο που θεωρείται αξιόπιστος, πρέπει να υπάρχει κάποια δυσπιστία στην απόλυτη ακρίβεια των δημωδών τύπων που αναφέρει.

    ◦ Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου, ενώ μιλούσε για σύγχρονα έθιμα, παρενέβαλε κάποια που δεν ήταν πλέον σε χρήση στην εποχή του.

Συνοψίζοντας, ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ήταν ένας πολυμαθής ιεράρχης και λόγιος του 12ου αιώνα, του οποίου τα εκτενή σχόλια και συγγράμματα αποτελούν ανεκτίμητη πηγή για τη λαογραφία και τον ιδιωτικό βίο των Βυζαντινών, καθώς προσέγγισε το υλικό του με πρωτοποριακή για την εποχή του μεθοδολογία και αναγνώριση της αξίας της μελέτης του λαϊκού βίου.

δια χειρός αλεξίου 

με πηγές του διαδικτύου

Πώς ο νέος «Δαρβινικος Πίθηκος» της Κίνας θα μπορούσε να ανατρέψει το μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης σε παγκόσμιο επίπεδο

 Ο πρώτος τέτοιος υπερυπολογιστής με πάνω από 2 δισεκατομμύρια τεχνητούς νευρώνες μιμείται τον εγκέφαλο των μακάκων και αναμένεται να βοηθήσει στην προώθηση της τεχνητής νοημοσύνης που βασίζεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Κινέζοι μηχανικοί αποκάλυψαν τον πρώτο υπολογιστή στον κόσμο που μοιάζει με εγκέφαλο, ο οποίος αποτελείται από περισσότερους από 2 δισεκατομμύρια τεχνητούς νευρώνες.

Ο αριθμός των νευρώνων του «Δαρβίνου Πίθηκου» πλησιάζει αυτόν ενός μακάκου και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση της τεχνητής νοημοσύνης (AI) που βασίζεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο , σύμφωνα με τους προγραμματιστές του στο Πανεπιστήμιο Zhejiang.

Ο πίθηκος Darwin είναι η τελευταία γενιά υπολογιστών εμπνευσμένων από τον εγκέφαλο που κατασκευάστηκαν από ερευνητές του Πανεπιστημίου Zhejiang.

Αρχαία ανάγλυφη πέτρα που απεικονίζει τον γιο του Απόλλωνα ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών σε πάρκο στο Ντενιζλί της Τουρκίας

 Ανάγλυφη πέτρινη πλάκα, στήλη ή στέλα (όρθια πέτρα που χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα για επιγραφές ή εικόνες), αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών διαμόρφωσης τοπίου στη γειτονιά Ismailler της περιοχής Cal, στο Ντενιζλί της Τουρκίας.

Το έργο απεικονίζει έναν έφιππο στρατιώτη και φέρει την επιγραφή « Ο γιος του Απόλλωνα , στρατιώτης» και παραλήφθηκε για εξέταση από τη Διεύθυνση του Μουσείου Ντενιζλί.

Μια ανάγλυφη στήλη που απεικονίζει έναν έφιππο στρατιώτη, με χαραγμένη τη φράση «Ο γιος του Απόλλωνα, στρατιώτης», αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών διαμόρφωσης τοπίου στην περιοχή Cal του Ντενιζλί, στην Τουρκία, στις 28 Αυγούστου 2025. (Φωτογραφία IHA)

Κατά τη διάρκεια των τακτικών βελτιώσεων από τη Διεύθυνση Πάρκων και Κήπων του Μητροπολιτικού Δήμου Ντενιζλί, τα συνεργεία εντόπισαν την σκαλιστή πέτρα στο χώμα επίχωσης και την ανέφεραν.

Η δημοτική αστυνομία και η τοπική αστυνομία έφτασαν στο σημείο, έγιναν οι αρχικοί έλεγχοι και ειδοποιήθηκε το μουσείο. Στη συνέχεια, μια ομάδα ειδικών μετέφερε το τεχνούργημα στο μουσείο για ανάλυση.

Οι αξιωματούχοι αναγνώρισαν το ανάγλυφο ως απεικονίζον έναν στρατιώτη πάνω σε άλογο μαζί με τη φράση «Ο γιος του Απόλλωνα, στρατιώτης».

Το χώμα επίχωσης στο οποίο βρέθηκε λέγεται ότι είχε μεταφερθεί από την περιοχή Kumral του Cal πριν από περίπου 10 χρόνια.

Ο δήμαρχος της Καλ, Αχμέτ Χακάν, δήλωσε ότι το εύρημα ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια μιας διευθέτησης του πάρκου και ότι οι ομάδες ενημέρωσαν αμέσως τις αρχές, διασφαλίζοντας την ασφαλή παράδοση της στήλης στο μουσείο.

πηγή turkiyetoday

Αμερικανική εφημερίδα για τις σφαγές της Χίου 1822

 Ένα σημαντικό απόκτημα για τη Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Χίου «Κοραής»

Με ένα ακόμα σημαντικό απόκτημα εμπλουτίζει τις συλλογές της η Δ.Κ.Ι.Β. Χίου «Κοραής». Πρόκειται για φύλλο της Αμερικανικής εφημερίδας “Poulson’s American Daily Advertiser” της 12ης Αυγούστου 1822.  Πρόκειται για εφημερίδα που εκδιδόταν στη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. Στο φύλλο αυτό περιέχεται επιστολή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης προς τους Έλληνες του Λονδίνου με ημερομηνία 25 Μαΐου 1822. Στην επιστολή περιγράφονται με δραματικό τρόπο τα συνταρακτικά γεγονότα των Σφαγών και η τραγική μοίρα των Χιωτών Προκρίτων που απαγχονίστηκαν από τους Οθωμανούς. Η επιστολή καταλήγει με συγκινητική έκκληση προς τους «αδελφούς και συμπατριώτες» για βοήθεια στο νησί της Χίου και περίθαλψη των προσφύγων.

Το αντίτυπο της εφημερίδας “Poulson’s American Daily Advertiser” δώρησε στη Βιβλιοθήκη ο συμπατριώτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Maryland George C. Voxakis τον οποίο ευχαριστεί η Βιβλιοθήκη.

Ο αντίκτυπος των Σφαγών της Χίου το 1822 στη διεθνή κοινή γνώμη υπήρξε πολύ σημαντικός και συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση του ρεύματος φιλελληνισμού και υποστήριξης του Αγώνα για την ελληνική Ανεξαρτησία. Στη συλλογή της Βιβλιοθήκης περιλαμβάνονται, εκτός των άλλων, αντίτυπο της Γερμανικής Algemeine Zeitung της 18ης Ιουνίου 1822 (Δωρεά Γ. Μουτσάτσου) και των Βρετανικών Times της 21ης Φεβρουαρίου 1823 (Δωρεά Ν. Καρδασιλάρη).  

Το τρίτο μεγαλύτερο ΡωμαΪκό Ωδείο της Τουρκίας έρχεται στο φως στη αρχαία Σαγαλασσό

 Το τρίτο μεγαλύτερο ΡωμαΪκό Ωδείο της Τουρκίας έρχεται στο φως στη αρχαία Σαγαλασσό

Μια σημαντική ανακάλυψη γίνεται στην αρχαία πόλη Σαγαλασσός, που βρίσκεται στην περιοχή Αγκλασούν του Μπουρντούρ, η οποία χρονολογείται από το 3000 π.Χ. και περιλαμβάνεται στον προσωρινό κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ωδείο που αποκαλύφθηκε κατά τις ανασκαφές γύρω από το σιντριβάνι του 1892 ετών, αφιερωμένο στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, θα είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα ωδεία στην Τουρκία όταν ολοκληρωθεί.

Ο Αναπληρωτής Διευθυντής Ανασκαφών και Λέκτορας του Τμήματος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Burdur Mehmet Akif Ersoy, Δρ. Öğr. Üyesi Düzgün Tarkan, τόνισε τη σημασία του κτιρίου, δηλώνοντας: «Στις αρχαίες πόλεις, κάθε κτίριο έχει τη δική του αξία. Το ωδείο στη Σαγαλασό είναι ένα πολυχρηστικό κτίριο όπου, εκτός από τις μουσικές παραστάσεις, πραγματοποιούνταν και συνεδριάσεις του συμβουλίου. Όταν αποκαλυφθεί μαζί με το σιντριβάνι και την πλατεία στρωμένη με μικρούς ογκόλιθους, θα έρθει στο φως ένα από τα πιο ζωντανά σημεία της πόλης».

Σημειώνοντας ότι το ωδείο βρέθηκε περίπου 4 μέτρα κάτω από το έδαφος, ο Ταρκάν δήλωσε ότι ορισμένες από τις σειρές καθισμάτων αποσυναρμολογήθηκαν κατά τη βυζαντινή περίοδο, αλλά χάρη στα υπάρχοντα παραδείγματα, η αποκατάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί γρήγορα.

Με χωρητικότητα περίπου 2.500 ατόμων, το Ωδείο Σαγαλασσού είναι ικανό να φιλοξενήσει εκδηλώσεις ακόμη και σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, όπως βροχή και καταιγίδες, λόγω της κλειστής δομής του. Υπενθυμίζοντας ότι στην πόλη υπάρχει επίσης ένα μεγάλο θέατρο χωρητικότητας 9-10 χιλιάδων ατόμων, ο Ταρκάν δήλωσε ότι με βάση αυτά τα δεδομένα, εκτιμάται ότι ο πληθυσμός της Σαγαλασσού στην αρχαιότητα ήταν περίπου 35-40 χιλιάδες.

Τονίζοντας ότι η Σαγαλασός ήταν μια από τις κορυφαίες πόλεις της περιοχής της Πισιδίας και το κέντρο της αυτοκρατορικής λατρείας τον 2ο αιώνα, ο Ταρκάν είπε ότι χιλιάδες άνθρωποι συνέρρεαν στην πόλη κατά τη διάρκεια των εορταστικών περιόδων. Σημείωσε επίσης ότι ένα μικρό άγαλμα ανακαλύφθηκε πρόσφατα κατά τη διάρκεια των ανασκαφών και δήλωσε ότι το τεχνούργημα θα μοιραστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.

Το Ωδείο Σαγαλασού κατέχει τη διάκριση ότι είναι το τρίτο μεγαλύτερο ωδείο της Τουρκίας μετά τα παραδείγματα στην Έφεσο και τα Κίβυρα. Όταν ολοκληρωθούν οι τρέχουσες εργασίες, θα αποκαλυφθούν νέα ίχνη τόσο της αρχιτεκτονικής όσο και της κοινωνικής ζωής της αρχαίας πόλης

Ο Δρ. Öğr. Üyesi Tarkan δήλωσε: «Χάρη στις ανασκαφές και τις εργασίες αποκατάστασης που διεξάγουμε, η πλούσια κληρονομιά της Σαγαλασσού θα μεταβιβαστεί τόσο στον επιστημονικό κόσμο όσο και στις μελλοντικές γενιές».

πηγή mehmetakif.edu

δια χειρός αλεξίου

Αρχαιολόγοι που εργάζονται στο νησί Ίμβρος έφεραν στο φως πέντε αρχιτεκτονικά κτίσματα που χρονολογούνται περίπου 8.800 χρόνια πριν, αποκαλύπτοντας πώς άρχισαν να χτίζονται και να ζουν οι πρώτες αγροτικές κοινότητες στα νησιά του Αιγαίου.

 

Μια άποψη από τις ανασκαφές στην Ίμβρο όπου οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν σπίτια 8.800 ετών των πρώτων αγροτών του Αιγαίου, 27 Αυγούστου 2025. 

Ένα παράθυρο στους πρώτους αγρότες του Αιγαίου

Οι ανασκαφές—που διεξάγονται από το 2009 με την άδεια του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού—επικεφαλής είναι ο αρχαιολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου Akdeniz, Burcin Erdogu .

Η ομάδα περιγράφει το Ugurlu ως τον αρχαιότερο οικισμό στα νησιά του Αιγαίου, που χρονολογείται από το 6.800 π.Χ., όπου η γεωργία και η κτηνοτροφία διαμόρφωσαν την καθημερινή ζωή. Αναφέρουν ότι είδαν την πρώιμη κεραμική, την πρώιμη μεταλλουργία και τα μνημειώδη κτίρια, μαζί με τα πρώτα σημάδια πολεοδομικού σχεδιασμού στα νησιά.

Μια άποψη από τις ανασκαφές στην Ίμβρο, όπου οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν σπίτια 8.800 ετών των πρώτων αγροτών του Αιγαίου, 27 Αυγούστου 2025.

Εστιάζοντας στα βαθύτερα στρώματα, αυτή την περίοδο, οι ερευνητές εντόπισαν πέντε δομές σπιτιών που αποδίδονται στους πρώτους αγρότες που έφτασαν στη Ίμβρο. Τα κτίρια έχουν στρογγυλή κάτοψη με βυθισμένα δάπεδα και χτίστηκαν με την τεχνική της ζαχαροπλαστικής - υφαντούς τοίχους από καλάμι ή ραβδιά επικαλυμμένους με λάσπη. Η ομάδα λέει ότι αυτό το είδος αρχιτεκτονικής έχει καταγραφεί για πρώτη φορά στα νησιά του Αιγαίου.

«Φτάσαμε στην αρχιτεκτονική των πρώτων αγροτικών κοινοτήτων που έφτασαν στην Ίμβρο», δήλωσε ο καθηγητής Ερντογού. Ο οικισμός Ουγκουρλού παρουσιάζεται μαζί με την Κνωσό στην Κρήτη ως οι μόνες νησιωτικές τοποθεσίες του Αιγαίου που συνδέονται με τις πρώτες αγροτικές ομάδες.

Ο αρχαιολόγος Erkan Gurcal σημειώνει ότι η τοποθεσία ξεκίνησε ως ένα μικρό σύμπλεγμα περίπου εννέα έως δέκα σπιτιών, στη συνέχεια αναπτύχθηκε γύρω στο 5.800 π.Χ. και εξαπλώθηκε σε άλλα μέρη του νησιού, αν και τα στοιχεία μεταξύ 5.800 και 5.500 π.Χ. παραμένουν περιορισμένα.

Περίπου το 5.300 π.Χ., αλλαγές στη διάταξη των οικισμών και στις οικοδομικές παραδόσεις εμφανίζονται σε όλο τον υλικό πολιτισμό, και η αρχιτεκτονική αναπτύσσεται περισσότερο σύμφωνα με την περίοδο.

πηγή turkiyetoday

Μαυσωλείο με πρότυπο τον τάφο του Αυγούστου βρέθηκε κοντά στη Λυών

Ένα εξαιρετικό μαυσωλείο, βασισμένο στον μνημειώδη τάφο του Αυγούστου στη Ρώμη, ανακαλύφθηκε στο Saint-Romain-en-Gal, κοντά στη Λυών. Το κτίσμα είναι το μόνο από τα 18 μαυσωλεία σε στιλ τύμβου που βρέθηκαν στη Γαλλία και είναι αρκετά καλά διατηρημένο ώστε να επιβεβαιώνει ότι είχε κυκλικό σχεδιασμό, όπως ο τάφος του Αυγούστου .

Χτισμένο γύρω στο 50 μ.Χ., με εσωτερική διάμετρο 15 μ. [50 πόδια], έπρεπε να έχει ύψος πάνω από 6 μ. [20 πόδια] για να είναι ορατό σε όλους όσους περνούσαν ή έφταναν στη ρωμαϊκή αποικία της Βιέννης, ιδιαίτερα από τον ποταμό Ροδανό.

Αυτό δείχνει τη σημασία του ατόμου του οποίου ήταν ο τόπος ταφής, «το οποίο, ακόμη και μετά θάνατον, πρέπει να ήταν παρόν στον κόσμο των ζωντανών. Σίγουρα ένα άτομο που ανήκε στην αριστοκρατική ελίτ, με σημαντικό πολιτικό ρόλο και συνδεδεμένη με την αυτοκρατορική εξουσία», εξηγεί η Giulia Ciucci, αρχαιολόγος και επιστημονική διευθύντρια των αρχαιολογικών χώρων του [Γαλλο-Ρωμαϊκού Μουσείου]. Το μαυσωλείο του Saint-Romain-en-Gal χτίστηκε στην πραγματικότητα με βάση το πρότυπο εκείνου του Αυγούστου στη Ρώμη (27 π.Χ.-14 μ.Χ.), του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα.

Η ρωμαϊκή πόλη Βιέν ( Colonia Julia Viennensis)  ιδρύθηκε το 47 π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα, μετατρέποντας το Γαλατικό Οππίντουμ σε αποικία για τους βετεράνους που είχαν κατακτήσει τη Γαλατία. Ήταν μια από τις πρώτες πόλεις που ενσωμάτωσε Ρωμαίους στρατιωτικούς συνταξιούχους και γαλατικές ελίτ και έγινε ένα πρώιμο παράδειγμα εκρωμαϊσμού της Γαλατίας. Κάλυπτε μια περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει τρεις γειτονικές πόλεις - Βιέν, Σεντ-Κολόμπ και Σεντ-Ρομενέν-Γκαλ - αλλά όλα τα ερείπια των σημαντικότερων κτιρίων της ρωμαϊκής πόλης, συμπεριλαμβανομένου του ναού του Αυγούστου και της Λιβίας, του ωδείου, του τσίρκου, των δημόσιων λουτρών και του θεάτρου, βρίσκονται στη σύγχρονη πόλη Βιέν. Το Σεντ-Ρομεν-αν-Γκαλ δεν είχε ερείπια μνημειωδών δημόσιων κτιρίων και μόλις τον 19ο αιώνα εμφανίστηκαν μεγάλα ψηφιδωτά δάπεδα.

Η περιοχή όπου βρέθηκε ο τάφος ανασκάπτεται επειδή το εξαιρετικό Ρουστίκ Μωσαϊκό Ημερολογίου, το οποίο τώρα εκτίθεται μόνιμα στο Γαλλο-Ρωμαϊκό Μουσείο, ανακαλύφθηκε εκεί το 1891. Το ψηφιδωτό είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο ολοκληρωμένες απεικονίσεις γεωργικής εργασίας που έχουν διασωθεί από την αρχαία Ρώμη. Μόνο δύο άλλα μεγάλης κλίμακας ψηφιδωτά γεωργικού ημερολογίου συγκρίσιμα με αυτό είναι γνωστά, το ένα στο Ελ-Τζεμ της Τυνησίας, το άλλο στο Ζλίτεν της Λιβύης, και το ψηφιδωτό Σεν-Ρομέν-αν-Γκαλ έχει τον μεγαλύτερο αριθμό σωζόμενων πάνελ.

Είκοσι επτά από τα αρχικά 40 σχήματα πάνελ παραμένουν, διατεταγμένα σε διάταξη πλέγματος μέσα σε εξωτερικά περιγράμματα από ασπρόμαυρα πλακάκια, φυτικά αραβουργήματα και κόμπους γραμμοκόσμημα που περιβάλλουν κάθε ένα από τα πάνελ. Είναι επικεντρωμένα γύρω από τέσσερα πάνελ που αντιπροσωπεύουν τις εποχές, με τις γεωργικές δραστηριότητες ομαδοποιημένες γύρω από το πάνελ της εποχής στην οποία λαμβάνουν χώρα. Αυτό το σύνθετο αριστούργημα κοσμούσε το δάπεδο ενός πολυτελούς οικισμού που χτίστηκε στις όχθες του Ροδανού το πρώτο τέταρτο του 3ου αιώνα.

Στόχος της ανασκαφής αυτού του καλοκαιριού ήταν να αποκαλυφθεί περισσότερο από το αρχικό πλαίσιο του ψηφιδωτού, το οποίο δεν είχε ποτέ καταγραφεί με σύγχρονες αρχαιολογικές μεθόδους και τεχνολογία. Μια ομάδα επαγγελματιών αρχαιολόγων και φοιτητών έσκαψε δοκιμαστικούς λάκκους και ερεύνησε την περιοχή σε κοινή θέα. Βρήκαν τα θεμέλια ενός σπιτιού του 19ου αιώνα, χτισμένου πάνω από τα ημικυκλικά κελιά που περιέβαλλαν τον κεντρικό ταφικό θάλαμο.

Η ανασκαφή αυτού του καλοκαιριού ολοκληρώθηκε πριν από την ανασκαφή του ταφικού θαλάμου. Οι εργασίες θα συνεχιστούν το επόμενο καλοκαίρι και οι αρχαιολόγοι ελπίζουν ότι θα βρουν αναφορές στην εξέχουσα προσωπικότητα που είχε τον πλούτο και την πολιτική δύναμη να μιμηθεί τον ίδιο τον αυτοκράτορα στο ταφικό του μεγαλείο.

πηγή thehistoryblog

Εγχειρίδιον εβραϊκής αρχαιολογίας /υπό Κωνσταντίνου Κοντογόνου, Καθηγητού.Εν Αθήναις :Εκ του Τυπογραφείου, Μνημοσύνης, Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως,1844

 

Κοντογόνης, Κωνσταντίνος,1812-1878.Εγχειρίδιον εβραϊκής αρχαιολογίας /υπό Κωνσταντίνου Κοντογόνου, Καθηγητού.Εν Αθήναις :Εκ του Τυπογραφείου, Μνημοσύνης, Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως,1844

Εγχειρίδιον Εβραϊκής Αρχαιολογίας Υπό Κωνσταντίνου Κοντογόνου. by aldebaran

δια χειρός αλεξίου 27.08.25

Δίων ο Κάσσιος Ρωμαϊκή Ιστορία (Dionis Cassii Cocceiani Historia Romana)

 

Ο Δίων Κάσσιος Κοκκηιανός ένας Ρωμαίος σημαντικός πολιτικός και συγγραφέας ελληνικής καταγωγής από τη Νίκαια της Βιθυνίας (περίπου 155-235 μ.Χ.), έγραψε την «Ρωμαϊκή Ιστορία» σε ογδόντα τόμους στην κοινή αττική γλώσσα, καλύπτοντας μια χιλιετία, από την άφιξη του Αινεία στο Λάτιο μέχρι το 229 μ.Χ.. Κατείχε υψηλά αξιώματα στη Ρώμη, όπως συγκλητικός, πραίτωρ, ανθύπατος και ύπατος.

Στο ευρύτερο πλαίσιο των γυναικών ηγετίδων στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, οι πηγές αναδεικνύουν τόσο τις δυνάμεις όσο και τις αδυναμίες της ιστοριογραφίας του Δίωνος Κασσίου, ιδιαίτερα μέσα από τη σύγκριση της Αγριππίνας της Νεότερης με την Κλυταιμνήστρα.

Το έργο του καλύπτει μια τεράστια χρονική περίοδο, προσφέροντας ένα ευρύ ιστορικό πλαίσιο. Παρόλο που οι πηγές δεν αναφέρουν λεπτομερή αποσπάσματα από τον Δίωνα Κάσσιο για την Αγριππίνα, επιβεβαιώνουν ότι οι Σουητώνιος και Δίων Κάσσιος (εκτός από τον Τάκιτο) χρησιμοποιήθηκαν για την περιγραφή της Αγριππίνας.

Ως συγκλητικός και κάτοχος άλλων σημαντικών αξιωμάτων, ο Δίων Κάσσιος είχε άμεση εμπειρία στην πολιτική ζωή, γεγονός που του επέτρεπε να αναπτύσσει πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα με επάρκεια. Η αναφορά των διοικητικών του θέσεων χρησίμευε στην προβολή της αξιοπιστίας του έργου του.

Οι οικονομικές του αναφορές συνδέονται στενά με ηθικές αρχές της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας, όπως η δικαιοσύνη και η αυτάρκεια, με στόχο την κοινωνική ευημερία. Φαίνεται να επικροτεί αυτοκράτορες που χειρίστηκαν τις υποθέσεις με γνώμονα το κοινό όφελος, όχι το προσωπικό συμφέρον. Αυτό υποδηλώνει μια προσπάθεια για κρίση με βάση ηθικά κριτήρια.

Ο Δίων Κάσσιος, μαζί με τον Ηρωδιανό, ψέγει την αυξανόμενη επιρροή των γυναικών της αυτοκρατορικής οικογένειας, όπως της Ιουλίας Μαμαίας, μητέρας του Αλεξάνδρου Σεβήρου.

Η παρούσα εργασία,βασίζεται στη σύγκριση της ιστορικής Αγριππίνας με τον τραγικό χαρακτήρα της Κλυταιμνήστρας. Αυτό υποδηλώνει ότι η απεικόνιση της Αγριππίνας από τους ιστοριογράφους, συμπεριλαμβανομένου του Δίωνος Κασσίου, μπορεί να είναι λογοτεχνικό κατασκεύασμα παρά ακριβής εικόνα της Ρωμαίας γυναίκας, επηρεασμένο από τα τραγικά πρότυπα

Οι ιστοριογράφοι, όπως ο Τάκιτος και, πιθανώς, ο Δίων Κάσσιος, χρησιμοποιούσαν την απεικόνιση γυναικών όπως η Αγριππίνα, με "ανδρικά χαρακτηριστικά" όπως οργή, συμμετοχή στην πολιτική και δολοπλοκία, για να δείξουν ότι αποτελούσαν κίνδυνο για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Η μοιχεία της Αγριππίνας, για παράδειγμα, θεωρήθηκε ως ευκαιρία για πολιτική ενίσχυση και η αιμομιξία του γάμου της με τον θείο της ως αποκορύφωση των ανοσιουργημάτων της. Αυτή η εστίαση σε χαρακτηριστικά που θεωρούνταν αρνητικά για τις γυναίκες της εποχής, και η σύνδεσή τους με την καταστροφή, υποδηλώνει μια προκατάληψη έναντι της γυναικείας εξουσίας.

Η τάση των ιστορικών να "ψέγουν" την αυξανόμενη επιρροή των γυναικών της αυτοκρατορικής οικογένειας, καθώς και οι φημολογίες για σεξουαλικά εγκλήματα της Αγριππίνας που πιθανώς αποτελούσαν μέρος της πολιτικής προπαγάνδας εναντίον της, δείχνουν ότι η ιστοριογραφία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ενισχύσει συγκεκριμένες αφηγηματικές τακτικές, επηρεάζοντας την αντικειμενικότητα.

Η ιστοριογραφία του Δίωνος Κασσίου, όπως και άλλων, φαίνεται να λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο όπου η γυναίκα-ηγέτιδα πρέπει να συμμορφώνεται με τα ανδρικά χαρακτηριστικά για να θεωρηθεί αποτελεσματική, αλλά ταυτόχρονα να επικρίνεται όταν αυτά ξεπερνούν τα "γυναικεία όρια". Η Κλυταιμνήστρα και η Αγριππίνα, ως δολερές, με ρητορική δεινότητα και επιθυμία για απόλυτη κυριαρχία, θεωρούνται "κίνδυνος για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι".

Συνοψίζοντας, ενώ ο Δίων Κάσσιος προσέφερε μια εκτενή ιστορική καταγραφή με ηθικές προεκτάσεις, η απεικόνιση των γυναικών ηγετίδων στην ιστοριογραφία του, όπως και σε άλλους σύγχρονους ιστορικούς, φαίνεται να είναι επηρεασμένη από τα λογοτεχνικά πρότυπα και τις κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής έναντι της γυναικείας εξουσίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια λιγότερο αντικειμενική και πιο ηθικολογική ή προπαγανδιστική σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους, κάτι που αποτελεί μια σημαντική αδυναμία από τη σκοπιά της σύγχρονης ιστορικής ανάλυσης.

Ο ελληνικός πολιτισμός και η φιλοσοφία άσκησαν **βαθιά και πολυεπίπεδη επιρροή στη ρωμαϊκή σκέψη και δημιουργία**, παρόλο που αρχικά υπήρξε κάποια αντίσταση από τους Ρωμαίους. Αυτή η αλληλεπίδραση οδήγησε σε έναν πνευματικό εξελληνισμό των Ρωμαίων, οι οποίοι υιοθέτησαν, προσάρμοσαν και τελικά εξέλιξαν ελληνικά πρότυπα για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες και αξίες.

Η Ρωμαϊκή λογοτεχνία βασίστηκε σε ελληνικά πρότυπα, παραλαμβάνοντας και εξελίσσοντας ήδη αποκρυσταλλωμένα λογοτεχνικά είδη. Οι Ρωμαίοι συγγραφείς δεν ένιωθαν ντροπή για τους Έλληνες δασκάλους τους και συχνά επικαλούνταν τους πνευματικούς τους προγόνους.

Το ρωμαϊκό έπος, όπως η Αινειάδα του Βιργιλίου, εμπνεύστηκε από την ομηρική παράδοση και την ελληνιστική επική ποίηση. Ο Βιργίλιος μετέφερε ιδεολογικό, διδακτικό και ψυχολογικό φορτίο από την ελληνική τραγωδία (Αισχύλο, Ευριπίδη, Σοφοκλή)

Οι Ρωμαίοι γνώριζαν τους τρεις μεγάλους Έλληνες τραγικούς, αλλά έδειχναν προτίμηση στην ελληνιστική τραγωδία που ανταποκρινόταν στην τάση τους για μεγαλοπρέπεια και πάθος. Η ελληνική κωμωδία, ιδίως η Νέα Κωμωδία του Μενάνδρου, επηρέασε τους Ρωμαίους κωμωδιογράφους όπως τον Πλαύτο και τον Τερέντιο, οι οποίοι προσάρμοσαν την ελληνική κωμωδία σε ρωμαϊκά δεδομένα, ενσωματώνοντας στοιχεία του ρωμαϊκού βίου.

Υιοθετήθηκε από την ελληνική παράδοση του Ησίοδου, των Ελεατών φιλοσόφων, και ελληνιστικών ποιητών όπως ο Άρατος. Το *De Rerum Natura* του Λουκρητίου αποτελεί γνήσια επικούρεια επιρροή στη ρωμαϊκή σκέψη.

Επηρεάστηκε από την ελληνιστική ποίηση, ιδιαίτερα τον Καλλίμαχο, καθώς και από λυρικούς ποιητές όπως η Σαπφώ και ο Αλκαίος. Η ρωμαϊκή ελεγεία, αν και καθαρά υποκειμενική, δεχόταν στοιχεία από την ελληνιστική.

 Ο Βιργίλιος στις Εκλογές του παρέλαβε το είδος από τα Ειδύλλια του Θεόκριτου και το προσάρμοσε στις ρωμαϊκές συνθήκες.

 Οι πρώτοι Ρωμαίοι ιστορικοί έγραφαν στα ελληνικά. Ο Πολύβιος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και ο Δίων Κάσσιος έγραψαν ρωμαϊκή ιστορία με επιρροές από ελληνικά πρότυπα. Ο Τάκιτος επίσης αντλούσε από την ελληνική και ρωμαϊκή τραγωδία για την ιστοριογραφία του.

 Η ανάπτυξη της βιογραφίας στη Ρώμη είχε σχέση με ελληνικά πρότυπα, ενισχύοντας το ενδιαφέρον για την ατομική προσωπικότητα.

Το ρωμαϊκό μυθιστόρημα εξέλιξε τα χαρακτηριστικά του ελληνιστικού μυθιστορήματος, προσθέτοντας κωμικά και ρεαλιστικά στοιχεία.

 Η ρητορική ήταν κεντρική για τους Ρωμαίους και επηρεάστηκε από τις ελληνικές σχολές (Ασιανισμός, Αττικισμός). Ο Κικέρωνας θεωρείται κορυφαίος ρήτορας που συνέθεσε τα ελληνικά ρεύματα. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ευνοούσαν την ανάπτυξη της ρητορικής στην ελληνόφωνη Ανατολή.

Οι Ρωμαίοι στράφηκαν στην ελληνική φιλοσοφία για να επιλύσουν ανθρώπινες και μεταφυσικές ανησυχίες, προσαρμόζοντάς την στις δικές τους ανάγκες, με έμφαση στην ηθική και τον πρακτικό χαρακτήρα.

Η Νέα Στοά, με εκπροσώπους όπως ο Σενέκας, ο Επίκτητος και ο Μάρκος Αυρήλιος, είχε τη μεγαλύτερη απήχηση. Γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ διαφορετικών απόψεων, καθιερώνοντας τον πολιτισμό της humanitas, και συμφιλιώθηκε με τις παραδοσιακές ρωμαϊκές αξίες όπως η αγάπη για την οικογένεια και η συμμετοχή στα κοινά.

Παρά τις αρχικές αντιθέσεις με τις ρωμαϊκές αξίες, ο Επικουρισμός απέκτησε οπαδούς λόγω της απλότητας της διδασκαλίας του, της ελκυστικής θεωρίας της ηδονής και της απελευθέρωσης από τον φόβο του θανάτου και της θεϊκής παρέμβασης.

Η σκεπτική φιλοσοφία συνδυάστηκε με πρακτικές της κυνικής φιλοσοφίας, επηρεάζοντας λογοτεχνικά έργα. Ο Κικέρωνας υπήρξε υπέρμαχος της ελεύθερης αναζήτησης.

Η αναβίωση του Αριστοτελισμού, με την επανέκδοση και υπομνηματισμό των έργων του Αριστοτέλη, ήταν σημαντική, αν και δεν δημιούργησε ιδιαίτερη παράδοση στη Ρώμη.

 Εμφανίστηκαν ως απάντηση στις ταραχώδεις κοινωνικές συνθήκες, με έμφαση στον ανορθολογισμό, τη θρησκευτικότητα, τον ασκητικό βίο και τον μυστικισμό.

Η συνάντηση του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό ήταν καθοριστική. Χριστιανοί στοχαστές και απολογητές, όπως ο Φίλων, ο Απόστολος Παύλος, ο Ιουστίνος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Ωριγένης, χρησιμοποίησαν την ελληνική φιλοσοφία και γλώσσα για να διατυπώσουν και να διαδώσουν τη χριστιανική διδασκαλία, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ των δύο κόσμων.

Οι Ρωμαίοι διδάχθηκαν τεχνοτροπίες και μορφές από τα ελληνικά καλλιτεχνήματα, ενστερνιζόμενοι το ανθρωποκεντρικό ενδιαφέρον, την αφηγηματικότητα και τον παιδευτικό χαρακτήρα της τέχνης.

 Δανείστηκαν ελληνικά μορφολογικά στοιχεία και τα συνδύασαν με ρωμαϊκές καινοτομίες (όπως αψίδες και θόλους) για να δημιουργήσουν επιβλητικά κτίρια που αντανακλούσαν το μεγαλείο της Ρώμης. Παραδείγματα περιλαμβάνουν το Κολοσσαίο, το Θέατρο του Μαρκέλλου, το Πάνθεον και την ιπποδάμειο πολεοδομική σχεδίαση.

Τα πομπηιανά στυλ ζωγραφικής δείχνουν άμεση συνέχεια της ελληνικής ζωγραφικής, με ελληνιστικές επιρροές σε θέματα και τεχνοτροπίες. Τα ψηφιδωτά, συχνά φιλοτεχνημένα από Έλληνες καλλιτέχνες, εμπνεύστηκαν από ελληνιστικές συνθέσεις.

Από τον ρεαλισμό (βερισμό) της δημοκρατικής περιόδου, η ρωμαϊκή τέχνη στράφηκε στον ιδεαλισμό (κλασικισμό) υπό την επίδραση της ελληνικής τέχνης, δίνοντας στις μορφές θεϊκή υπόσταση. Ο Αδριανός εισήγαγε το γενειοφόρο πορτρέτο, εμπνευσμένος από Έλληνες ήρωες.

Η αγάπη των Ρωμαίων για την ελληνική τέχνη οδήγησε σε μαζική αντιγραφή σημαντικών έργων, με εργαστήρια σε Αθήνα και Αφροδισιάδα. Αυτή η δραστηριότητα δεν ήταν στείρα μίμηση, αλλά μια δημιουργική αντιγραφή που τα καθιστούσε προϊόντα της ρωμαϊκής παράδοσης.

 Οι Ρωμαίοι διέπρεψαν στα ιστορικά ανάγλυφα, συνδυάζοντας αρχιτεκτονική και γλυπτική. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που χρησιμοποιούσαν μυθολογικές αλληγορίες, οι Ρωμαίοι ήταν πιο άμεσοι στην αφήγησή τους, ακολουθώντας τη μορφή του χρονικού, αλλά η μορφολογική αντιμετώπιση ακολουθούσε τις αρχές της ελληνικής τέχνης. Παραδείγματα αποτελούν ο Βωμός της Σεβαστής Ειρήνης, η Αψίδα του Τίτου και η Στήλη του Τραϊανού.

Συνοπτικά, παρά τις αρχικές ανησυχίες για την καταστροφή των πατροπαράδοτων ρωμαϊκών ηθών, ο ελληνικός πολιτισμός έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τη ρωμαϊκή κοινωνία. Οι Ρωμαίοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες όχι μόνο μιμήθηκαν και αφομοίωσαν τα ελληνικά διδάγματα, αλλά τα ανασύνθεσαν δημιουργικά, οδηγώντας σε αξιοσημείωτα πρωτότυπα έργα που αντανακλούσαν τους προβληματισμούς και τις σκοπιμότητες της ρωμαϊκής πραγματικότητας.

Οι Ρωμαίοι συγγραφείς και φιλόσοφοι επηρεάστηκαν βαθύτατα από τον Ελληνισμό, υιοθετώντας, διασκευάζοντας και εξελίσσοντας ελληνικά πρότυπα για να διαμορφώσουν τη δική τους πνευματική παραγωγή. Αυτή η αλληλεπίδραση ήταν τόσο σημαντική που οδήγησε σε έναν «πνευματικό εξελληνισμό των Ρωμαίων».

Ανάμεσα στους σημαντικότερους Ρωμαίους συγγραφείς και φιλοσόφους που δέχτηκαν ελληνική επίδραση συγκαταλέγονται:

Ιστοριογράφοι:

• Δίων Κάσσιος: Γεννημένος στη Νίκαια της Βιθυνίας, υπήρξε συγκλητικός και ύπατος στη Ρώμη και συνέγραψε τη «Ρωμαϊκή Ιστορία» σε ογδόντα τόμους στην κοινή αττική γλώσσα, καλύπτοντας μια χιλιετία μέχρι το 229 μ.Χ.. Συνέδεσε στενά τις οικονομικές αναφορές με ηθικές αρχές ριζωμένες στην αρχαία ελληνική κοινωνία, όπως η δικαιοσύνη, η αυτάρκεια και η ισορροπία.

• Τάκιτος: Ο Ρωμαίος ιστορικός αντλούσε από τον κόσμο της ελληνικής και ρωμαϊκής τραγωδίας για τη σκιαγράφηση των προσώπων του, προσδίδοντας τραγική διάσταση στα γεγονότα της ιουλιοκλαυδιανής περιόδου. Είχε έρθει σε επαφή με έργα των Σοφοκλή και Ευριπίδη, καθώς και με ρωμαϊκά τραγικά έργα επηρεασμένα από ελληνικά, όπως του Άκκιου, του Πακούβιου, του Έννιου και του Σενέκα. Χρησιμοποίησε σκόπιμα λέξεις που παρέπεμπαν στην Κλυταιμνήστρα για να ταυτίσει την Αγριππίνα με αυτήν.

• Σουητώνιος: Συμπεριλαμβάνεται στους ιστοριογράφους που σκιαγράφησαν την Αγριππίνα τη Νεότερη. Συνέχισε την παράδοση της βιογραφικής συγγραφής στη Ρώμη.

• Πολύβιος: Αν και Έλληνας, έζησε ως όμηρος στη Ρώμη και συνέγραψε ιστορία για τη ρωμαϊκή άνοδο, εκτιμώντας το ρωμαϊκό πολίτευμα και τον στρατιωτικό τρόπο ζωής. Καλλούσε τους συμπατριώτες του να αποδεχτούν την αναπόφευκτη ρωμαϊκή κυριαρχία. Ήταν ένας από τους ιστορικούς που έκαναν συχνές παρεμβάσεις σε πρώτο πρόσωπο για να εκφράσουν την άποψή τους και να καθοδηγήσουν την πρόσληψη των έργων τους.

• Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς: Στο έργο του «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», εκτιμούσε ότι οι ρωμαϊκές επιτυχίες οφείλονταν στις παραδοσιακές ρωμαϊκές αρετές και υποστήριζε την ενότητα του ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου, θεωρώντας τον ρωμαϊκό πολιτισμό ως συνέχεια του ελληνικού.

Ρήτορες και Φιλόσοφοι:

• Κικέρων: Θεωρείται ο κορυφαίος Ρωμαίος ρήτορας, ακόμη και ισάξιος του Δημοσθένη. Η μόρφωσή του περιλάμβανε μαθητεία σε ελληνικές φιλοσοφικές και ρητορικές σχολές στην Αθήνα, τη Μικρά Ασία και τη Ρόδο, με σημαντικές επιρροές από τον Φίλωνα τον Λαρισσαίο και τον Απολλώνιο Μόλωνα. Το ύφος του εξελίχθηκε από ασιανικές και ισοκρατικές επιδράσεις σε ένα πιο πειθαρχημένο και εκλεπτυσμένο ύφος. Μετέφρασε την «Οδύσσεια» και συνέθεσε ύμνους με ελληνικά πρότυπα για πρακτικούς λόγους. Ενδιαφέρθηκε για τη φιλοσοφία, αν και έθετε όρια στη μελέτη της για τους Ρωμαίους άνδρες κύρους. Πίστευε ότι η ρωμαϊκή ρητορική δεν υστερούσε σε σχέση με την ελληνική. Στο έργο του De finibus bonorum et malorum αναλύει την ηθική διδασκαλία του Επίκουρου.

• Σενέκας (ο Νεότερος): Σημαντικός εκπρόσωπος της Νέας Στοάς, έστρεψε τον Στωικισμό προς έναν μετρημένο και συνεπή βίο, τονίζοντας τον εσωτερικό αγώνα ενάντια στα πάθη. Οι τραγωδίες του, όπως ο «Αγαμέμνων», λειτουργούν ως «φιλοσοφία», αναδεικνύοντας τις τιμωρίες για τους παθιασμένους και άλογους ανθρώπους. Το ρητορικό του ύφος ήταν επαναστατικό για την πεζογραφία, με κοφτές προτάσεις και έντονη αντιπαράθεση χρωμάτων, επηρεασμένο από ελληνιστικές σχολές.

• Μάρκος Αυρήλιος: Ο αυτοκράτορας-φιλόσοφος ήταν πιστός ακόλουθος του Στωικισμού, πιστεύοντας στην ισότητα των ανθρώπων και στην καλλιέργεια του εσωτερικού κόσμου, εκπληρώνοντας το καθήκον του ως λειτουργός της ανθρωπότητας. Έλαβε λαμπρή κλασική παιδεία και απολάμβανε τη συντροφιά Ελλήνων φιλοσόφων.

• Λουκρήτιος: Στο διδακτικό του ποίημα De Rerum Natura, εκθειάζει την επικούρεια φυσική και καταπολεμά τη δεισιδαιμονία, αποτελώντας την πιο γνήσια επικούρεια επιρροή στη ρωμαϊκή σκέψη.

• Κάτων ο Πρεσβύτερος: Αν και γνωστός για την ανθελληνική του τάση, το ύφος του λόγου του έδειχνε ασιατικές επιδράσεις.

Ποιητές και Δραματουργοί:

• Βιργίλιος: Στην «Αινειάδα», συνδέει τον μύθο με τον σύγχρονο κόσμο για να εδραιώσει την κυριαρχία των Ιουλίων, αντλώντας κύρια έμπνευση από την ομηρική επική ποίηση και τον ελληνιστικό ποιητή Απολλώνιο τον Ρόδιο. Ενσωμάτωσε επίσης το ιδεολογικό, διδακτικό και ψυχολογικό φορτίο της ελληνικής τραγωδίας (Αισχύλου, Ευριπίδη, Σοφοκλή).

• Οράτιος: Παρατήρησε ότι «η κατακτημένη Ελλάδα υπέταξε τον αγροίκο νικητή της και εισήγαγε τις τέχνες στο απολίτιστο Λάτιο». Στην λυρική του ποίηση, επικαλείται τον Αλκαίο και τη Σαπφώ ως πρότυπα.

• Πλαύτος: Στις κωμωδίες του, ενσωμάτωνε τον ρωμαϊκό βίο και συνέπλεκε ελληνικές και ρωμαϊκές αντιλήψεις, καθιστώντας το έργο του γνήσια ρωμαϊκό. Χρησιμοποιούσε τυποποιημένους, στερεοτυπικούς χαρακτήρες της Νέας Κωμωδίας.

• Τερέντιος: Έδινε στους πρωταγωνιστές του χαρακτηριστικά της ρωμαϊκής κοινωνίας, ανεβάζοντας τις αναφορές στο ελληνικό στοιχείο στη σφαίρα του πανανθρώπινου.

• Έννιος, Πακούβιος, Άκκιος: Αναφέρονται ως πρώτοι τραγικοί και κωμικοί συγγραφείς, δείχνοντας ελληνική επιρροή στην πρώιμη ρωμαϊκή λογοτεχνία. Ο Έννιος, ειδικότερα, χρησιμοποιήθηκε ως πηγή εικόνων και φράσεων από τον Βιργίλιο, ο οποίος θαύμαζε το εθνικό του πνεύμα και την επιστροφή στις ρίζες.

Συνοψίζοντας, οι Ρωμαίοι συγγραφείς και φιλόσοφοι, ακόμη και όταν εξέφραζαν ανθελληνικές τάσεις, δεν μπορούσαν να αγνοήσουν την πνευματική και πολιτιστική υπεροχή του Ελληνισμού. Αντλώντας από την ελληνική γλώσσα, ρητορική, φιλοσοφία, μυθολογία και δραματική παράδοση, δημιούργησαν ένα πλούσιο και πρωτότυπο σώμα έργων, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις αξίες της ρωμαϊκής κοινωνίας.

Τα βιβλία του εδώ Ρωμαϊκή Ιστορία

δια χειρός αλεξίου 

27.08.25

με πληροφορίες από το αχανές διαδίκτυο

Αυτοκρατορική πέτρινη επιγραφή 1.500 ετών με τίτλο «Η βόρεια περιοδεία του αυτοκράτορα»

 

Μια αξιοσημείωτη αυτοκρατορική πέτρινη επιγραφή, που χρονολογείται προσωρινά στη Βόρεια Δυναστεία Γουέι (386-534 μ.Χ.), ανακαλύφθηκε σκαλισμένη σε έναν φυσικό γρανιτένιο ογκόλιθο στα λιβάδια της Μογγολίας. Το εύρημα αντιπροσωπεύει μία από τις σημαντικότερες επιγραφικές ανακαλύψεις που σχετίζονται με αρχαίες κινεζικές αυτοκρατορικές εκστρατείες τα τελευταία χρόνια, ρίχνοντας ενδεχομένως νέο φως στη διακυβέρνηση των συνόρων και στις πολιτιστικές ανταλλαγές κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο μετασχηματιστικές περιόδους της Κίνας.

Η επιγραφή, που φέρει τον τίτλο «Στήλη της Βόρειας Περιοδείας του Αυτοκράτορα» σε κομψή σφραγιδογλυφία, αναγνωρίστηκε κατά τη διάρκεια κοινής αρχαιολογικής έρευνας του Ινστιτούτου Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Αρχαιολογίας της Εσωτερικής Μογγολίας και των τοπικών αρχών πολιτιστικής κληρονομιάς. Εάν επιβεβαιωθεί η αυθεντικότητά της, θα ενταχθεί σε μια εξαιρετικά σπάνια συλλογή αυτοκρατορικών αναμνηστικών επιγραφών από αυτήν την καθοριστική δυναστεία που γεφύρωσε τον νομαδικό πολιτισμό της στέπας με τον παραδοσιακό κινεζικό πολιτισμό.

Η φθαρμένη πέτρα διατηρεί το αρχαίο αυτοκρατορικό μήνυμα

Η επιγραφή, που ανακαλύφθηκε κοντά στο Ουλάνκαμπ, στην Αυτόνομη Περιφέρεια της Εσωτερικής Μογγολίας, εκτείνεται σε ένα εντυπωσιακό τμήμα ενός φυσικά σχηματισμένου γρανιτένιου ογκόλιθου, πλάτους 1,9 μέτρων και ύψους 2,6 μέτρων. Παρά τους αιώνες φθοράς στο σκληρό περιβάλλον της στέπας, τα ενσωματωμένα βασάλτη μέσα στην πέτρα έχουν διατηρήσει πάνω από 50 ευανάγνωστους χαρακτήρες.

Μεταξύ των σωζόμενων κειμένων, οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει κρίσιμους όρους όπως dai (δυναστεία), yiyue (πρώτος μήνας) και zhuguozixiyushang (γιοι διαφόρων κρατών, έμποροι από τις δυτικές περιοχές της Κίνας), αναφέρουν οι Global Times .

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο όρος «Mofu» εμφανίζεται τουλάχιστον επτά φορές σε όλη την επιγραφή. Ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι ο όρος «Mofu» χρησίμευε ως παραδοσιακός τίτλος για τους φυλετικούς ηγέτες της ανατολικής γενεαλογίας Χου στη βόρεια Κίνα, γεγονός που υποδηλώνει ότι η επιγραφή μνημόνευε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ της αυτοκρατορικής αυλής και των μεθοριακών λαών. Ο Sun Jinsong, διευθυντής του Ινστιτούτου Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Αρχαιολογίας της Εσωτερικής Μογγολίας, επιβεβαίωσε ότι η ομάδα του διεξήγαγε ψηφιακή σάρωση υψηλής ανάλυσης και παρήγαγε λεπτομερή τρίψιμο μελανιού για να βοηθήσει στις προσπάθειες διατήρησης και ανάλυσης.

Η ίδια η τοποθεσία ανακάλυψης παρέχει σημαντικές ενδείξεις για το πλαίσιο. Η στήλη βρίσκεται κοντά σε αμυντικές οχυρώσεις της εποχής Wei του Βορρά και αρχαίες πόλεις, συμπεριλαμβανομένου του Φρουρίου Kliment, ενισχύοντας τις επιστημονικές θεωρίες σχετικά με την πιθανή σύνδεσή της με αυτοκρατορικές στρατιωτικές εκστρατείες στην περιοχή.

Η Βόρεια Εκστρατεία του Αυτοκράτορα Νταόγου το 399 μ.Χ.

Ενώ η σωζόμενη επιγραφή δεν περιέχει σαφείς χρονολογικούς δείκτες, όπως τίτλους βασιλείας ή προσωπικά ονόματα, οι κορυφαίοι μελετητές τη συνδέουν με προσοχή με την ιστορική βόρεια εκστρατεία του αυτοκράτορα Νταόγου το 399 μ.Χ. Αυτή η εκστρατεία, που τεκμηριώνεται στο έγκυρο ιστορικό κείμενο Zizhi Tongjian (Ολοκληρωμένος Καθρέφτης για την Ενίσχυση της Κυβέρνησης), αντιπροσωπεύει μία από τις σημαντικότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Βόρειας Δυναστείας Γουέι εναντίον των νομαδικών φυλών Γκαότσε.

Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, ο αυτοκράτορας Νταόγου αναχώρησε από το Πινγκτσένγκ (σύγχρονο Ντατόνγκ, επαρχία Σανσί) τον πρώτο σεληνιακό μήνα του 399 μ.Χ., χωρίζοντας τις δυνάμεις του σε ανατολικές και δυτικές φάλαγγες. Διοικώντας προσωπικά την κεντρική φάλαγγα της ανατολικής δύναμης, ο αυτοκράτορας πέτυχε αποφασιστικές νίκες εναντίον σχεδόν 40 φυλών Γκαότσε σε μια σειρά από συντονισμένες μάχες κατά μήκος των βόρειων συνόρων, εξηγεί το Arkeonews . 

Η εκστρατεία ολοκληρώθηκε με την επιστροφή του στρατού νότια της ερήμου Γκόμπι και ένα μεγάλο αυτοκρατορικό κυνήγι στο Νιουτσουάν, κατά τη διάρκεια του οποίου χαράχθηκε η περίφημη Αναμνηστική Στήλη του Μπουσάν. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η πρόσφατα ανακαλυφθείσα «Βόρεια Περιηγητική Στήλη» μπορεί να δημιουργήθηκε σε παρόμοιο αναμνηστικό πλαίσιο, γιορτάζοντας την αυτοκρατορική εξουσία και τη στρατιωτική επιτυχία στα δύσκολα βόρεια σύνορα.

Αυτή η σύνδεση αποκτά πρόσθετη αξιοπιστία από το καλλιγραφικό ύφος της επιγραφής και την εγγύτητά της με γνωστές αμυντικές εγκαταστάσεις του Βόρειου Γουέι στην περιοχή Ουλάνκαμπ

Σπάνιες Αυτοκρατορικές Αναμνηστικές Παραδόσεις

Η αυλή των Βόρειων Γουέι διατηρούσε μια ξεχωριστή παράδοση στην ανάμνηση σημαντικών στρατιωτικών εκστρατειών μέσω μνημειωδών λίθινων επιγραφών. Προηγουμένως αναγνωρισμένα παραδείγματα περιλαμβάνουν τη «Στήλη της Ανατολικής Εκστρατείας του Αυτοκράτορα» και την «Ωδή στη Νότια Εκστρατεία των Γκόμπι του Αυτοκράτορα», οι οποίες και οι δύο τιμούν τα αυτοκρατορικά στρατιωτικά επιτεύγματα σε παραμεθόριες περιοχές.

Η «Στήλη της Ανατολικής Αποστολής του Αυτοκράτορα» σώζεται μόνο μέσω ιστορικών φθορών που καταγράφονται στο Σχόλιο για το ShuiJingzhu (Σχόλιο για το Κλασικό Έργο του Νερού), ενώ η «Ωδή στη Νότια Αποστολή του Αυτοκράτορα» υπάρχει ως αποσπασματικό μνημείο που μεταφέρθηκε στο Ντατόνγκ για συντήρηση. Ο Λιου Τζενγκ, μέλος της Κινεζικής Εταιρείας Πολιτιστικών Κειμηλίων, τονίζει την εξαιρετική σπανιότητα αυτών των αυτοκρατορικών επιγραφών, σημειώνοντας ότι αντιπροσωπεύουν «σημαντικά ιστορικά αντικείμενα» που φωτίζουν την προσέγγιση της δυναστείας στη διακυβέρνηση των συνόρων.

Εάν επιβεβαιωθεί η αυθεντικότητά της, η «Στήλη της Βόρειας Περιοδείας του Αυτοκράτορα» θα γίνει μόνο η τρίτη επιβεβαιωμένη αυτοκρατορική αναμνηστική επιγραφή από την περίοδο των Βόρειων Γουέι, καθιστώντας την μια ανεκτίμητη προσθήκη στην κατανόησή μας για το πώς αυτή η μετασχηματιστική δυναστεία προέβαλε την εξουσία στις τεράστιες εδαφικές της κτήσεις.

βίντεο

Η στρατηγική ιστορική σημασία του Ουλάνκαμπ

Η τοποθεσία της ανακάλυψης στο  Ουλάνκαμπ  προσθέτει σημαντικό ιστορικό πλαίσιο στο εύρημα. Αυτή η περιοχή της νοτιοκεντρικής Εσωτερικής Μογγολίας, που καλύπτει πάνω από 54.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, έχει χρησιμεύσει ως κρίσιμο πολιτιστικό και εμπορικό σταυροδρόμι για χιλιετίες. Ιστορικά γνωστή ως Τζινίνγκλου, η Ουλάνκαμπ λειτουργούσε ως στρατηγικός κόμβος μεταφορών κατά μήκος του Δρόμου του Τσαγιού, ενός ζωτικού ευρασιατικού εμπορικού διαδρόμου που συνέδεε την Κίνα με τη Μογγολία και τη Ρωσία.

Αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν τη συνεχή πολιτιστική σημασία της περιοχής. Ο Πολιτισμός Laohushan, που χρονολογείται περίπου από το 2700-2200 π.Χ., εντοπίστηκε για πρώτη φορά στην κομητεία Liangcheng εντός του Ulanqab και αντιπροσωπεύει μία από τις πρώτες αστικές κοινωνίες της Εποχής του Χαλκού στη βόρεια Κίνα. Η περιοχή περιέχει επίσης πολυάριθμες προϊστορικές βραχογραφίες και πετρογλυφικά, μερικά από τα οποία χρονολογούνται στη Νεολιθική περίοδο , που απεικονίζουν σκηνές κυνηγιού, ουράνια σύμβολα και ανθρώπινες μορφές, που παρέχουν πληροφορίες για τις πνευματικές πεποιθήσεις και την καθημερινή ζωή των κατοίκων της πρώιμης στέπας.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου των Βόρειων Γουέι, η θέση του Ουλάνκαμπ κατά μήκος κρίσιμων μεταναστευτικών και εμπορικών οδών το καθιστούσε φυσικό ορμητήριο για αυτοκρατορικές εκστρατείες εναντίον νομαδικών λαών. Η στρατηγική αξία της περιοχής συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια των επόμενων δυναστειών, με διάφορες αμυντικές εγκαταστάσεις και διοικητικά κέντρα να ιδρύονται για τον έλεγχο της κίνησης μεταξύ των κατοικημένων γεωργικών περιοχών της κυρίως Κίνας και των απέραντων στεπών πέρα ​​από αυτήν.

Η συνεχιζόμενη έρευνα αποτελεί μια κρίσιμη ευκαιρία για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς η Δυναστεία των Βόρειων Γουέι, που ιδρύθηκε από τον νομαδικό λαό Ξιανμπέι, ενσωμάτωσε με επιτυχία τις πολιτικές παραδόσεις της στέπας με τις κινεζικές διοικητικές πρακτικές. Καθώς οι ερευνητές συνεχίζουν την ανάλυσή τους, η «Στήλη της Βόρειας Περιοδείας του Αυτοκράτορα» υπόσχεται να προσφέρει πρωτοφανείς γνώσεις για μια από τις πιο πολιτιστικά σημαντικές περιόδους της κινεζικής ιστορίας, όταν οι νομαδικοί και οι εγκατεστημένοι πολιτισμοί συνέκλιναν για να δημιουργήσουν ένα μοναδικό και ισχυρό αυτοκρατορικό σύστημα.

Επάνω εικόνα: Η πρόσφατα ανακαλυφθείσα πέτρινη επιγραφή στο Ουλάνκαμπ της Εσωτερικής Μογγολίας, που δείχνει την φθαρμένη επιφάνεια από γρανίτη με αρχαίους κινεζικούς χαρακτήρες που εξακολουθούν να είναι ορατοί μετά από 1.500 χρόνια. 

Πηγή:  Global Times

Τάφος 3.000 ετών έφηβου της ελίτ βρέθηκε στο Ιράν

Ο τάφος μιας νεαρής γυναίκας της Εποχής του Χαλκού, θαμμένης με πλούσια κτερίσματα, συμπεριλαμβανομένου ενός κουτιού καλλυντικών διακοσμημένου με φίδια και σκορπιούς, ανακαλύφθηκε στον αρχαιολογικό χώρο Tepe Chalow στο βορειοανατολικό Ιράν. Είναι ένας από τους πλουσιότερους τάφους του Μεγάλου Πολιτισμού του Χορασάν που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.

Η τοποθεσία Tepe Chalow, η οποία κατά την εποχή της ταφής ήταν μέρος του Πολιτισμού του Μεγάλου Χορασάν, ανασκάφηκε για πρώτη φορά το 2011. Από τότε, έχουν αποκαλυφθεί 48 τάφοι κάτω από χαμηλούς τύμβους. Οι περισσότεροι από τους τάφους χρονολογούνται στην εποχή του Μεγάλου Χορασάν, αλλά μερικοί από αυτούς προηγούνται αυτής, ανάγοντας την στις πρώτες ημέρες του οικισμού την 4η χιλιετία π.Χ.

Ο τάφος της νεαρής γυναίκας ανακαλύφθηκε το 2013, αλλά μόλις τώρα δημοσιεύτηκε. Η οστεολογική εξέταση διαπίστωσε ότι ήταν περίπου 18 ετών όταν πέθανε. Έθαψε σκυφτή στη δεξιά πλευρά της, στραμμένη προς τα νοτιοανατολικά. Αυτή ήταν η τυπική στάση που βρέθηκε στις ταφές Tepe Charlow, αλλά το περιεχόμενο του τάφου της ήταν εντελώς άτυπο. Ο δικός της ήταν ο μόνος από τους τάφους στο χώρο που ήταν επιπλωμένος με πλούσια κτερίσματα.

Συνολικά 34 αντικείμενα θάφτηκαν μαζί της. Δώδεκα από αυτά ήταν χαρακτηριστικά κεραμικά αγγεία του Πολιτισμού του Μεγάλου Χορασάν. Επτά ήταν λίθινα αντικείμενα από χλωρίτη, λάπις λάζουλι, σερπεντίνη και ασβεστόλιθο. Υπήρχαν 13 μεταλλικά αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένου ενός χρυσού δαχτυλιδιού, δύο χρυσών σκουλαρικιών, ενός ζευγαριού χάλκινων βραχιολιών, ενός χάλκινου καθρέφτη, χάλκινων/χάλκινων περονών και χάλκινων/χάλκινων σφραγίδων. Εκτός από τις μεταλλικές περόνες, υπήρχαν δύο ελεφαντόδοντου. Κεραμικά αγγεία τοποθετήθηκαν πάνω από το κεφάλι και κάτω από τα πόδια της νεκρής. Δύο περόνες βρέθηκαν κοντά στους ώμους της, τα δύο βραχιόλια στα χέρια της και μια σειρά από λίθινα και μεταλλικά αντικείμενα κοντά στο πρόσωπό της. Στα πόδια της υπήρχε ένα μεγάλο αγγείο που περιείχε ένα μικρό χάλκινο πιθάρι.

Τα αντικείμενα είναι εξαιρετικά κατασκευασμένα. Μία από τις καρφίτσες τους είχε σχήμα χεριού που κρατούσε μια ροζέτα με 10 πέταλα ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη. Μία από τις σφραγίδες ήταν χαραγμένη με μια απεικόνιση ανθρώπινων ποδιών. Το πιο εξαιρετικό κομμάτι ήταν ένα μικρό ορθογώνιο κουτί φτιαγμένο από γυαλισμένο μαύρο χλωρίτη. Οι μακριές πλευρές του κουτιού ήταν χαραγμένες με φίδια, με στόματα ορθάνοιχτα που έδειχναν τους απειλητικούς κυνόδοντες και τις διχαλωτές γλώσσες τους. Μία από τις κοντές πλευρές απεικονίζει έναν σκορπιό.

Οι σφραγίδες χρησιμοποιούνταν ως υπογραφές για συναλλαγές, επομένως αποτελούν ενδείξεις ιδιοκτησίας και ενεργού συμμετοχής στο εμπόριο. Η παρουσία ελεφαντόδοντου και λάπις λάζουλι, που εισήχθησαν από το Αφγανιστάν και την κοιλάδα του Ινδού, αποτελούν απόδειξη του πλούτου της.

Η γυναίκα που θάφτηκε στον Τάφο 12 ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο, αλλά ήταν πολύ νέα όταν πέθανε για να έχει η ίδια τέτοια θέση, είπε η Βαχντατί. Αντίθετα, είναι πιθανό να κληρονόμησε την κοινωνική της θέση και τον πλούτο από την οικογένειά της, είτε εκ γενετής είτε μέσω γάμου.

«Η παρουσία τέτοιου πλούτου στον τάφο ενός εφήβου παραμένει μοναδική στο αρχαιολογικό αρχείο του Πολιτισμού του Μεγάλου Χορασάν», δήλωσε ο Βαχντατί. «Σε αυτό το στάδιο μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για κοινωνική θέση στην ελίτ που μεταδίδεται μέσω της γενεαλογίας, κάτι που συνάδει με την ιεραρχική φύση της κοινωνίας του Μεγάλου Χορασάν».

Ύδρα το έτος 1819. Καπεταναίοι και Μαστόροι. Συμφωνητικόν τέλεσης οικοδομικών εργασιών του 1819.

 

                                                           

Το έγγραφο είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο και ζωντανό ιστορικό τεκμήριο. Πρόκειται για συμβολαιογραφικές πράξεις (συμβάσεις) για οικοδομικά έργα που συνήφθησαν στο νησί της Ύδρας το έτος 1819.

Ποιά ήταν όμως η ζωή στην Ύδρα την εποχή εκείνη;

Πως ζούσαν οι κάτοικοι έν’ όψει της Επαναστάσεως του’21 και ποιά ήταν η σχέση τους με τους Οθωμανούς;

Ας ζωντανέψουμε την Ύδρα του 1819 μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται σε αυτό το  το λιμάνι..

Φανταστείτε τον ήλιο του καλοκαιριού του 1819 να χτυπάει τα σπίτια, χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο σαν ένα γιγαντιαίο αμφιθέατρο γύρω από το μικρό λιμάνι. Ο αέρας μυρίζει αλάτι, ρετσίνι από τα καράβια και τη σκόνη του ασβέστη. Οι Ύδραίοι, γεροδεμένοι και με βήμα βιαστικό, μοιάζουν να μην αντέχουν να χάσουν ούτε στιγμή από την ορμή που έχει πιάσει το νησί τους.

Στο λιμάνι, η θέα είναι εντυπωσιακή. Δίπλα σε ψαράδικα καΐκια,τεράστια εμπορικά πλοία , φορτωμένα με σιτάρι από την Ουκρανία, μετάξι από τη Συρία και βαμβάκι από την Αίγυπτο. Αυτά είναι τα εμπορικά φορτηγά των υδραίων εφοπλιστών, των νέων καπεταναίων του Αιγαίου. Ονόματα όπως Γιάννης Λάζαρος Πογιαντάς (από τον οποίο πιθανόν προέρχεται η υπογραφή στο πρώτο έγγραφο. Κουντουριώτης,Τομπάζης και Σαχίνης ακούγονται με σεβασμό και ζήλια. Αυτοί οι άνδρες, με τα πλούσια θωρακισμένα πλοία τους, έχουν γίνει ο μοχλός της οικονομίας. Τα κέρδη τους από τα ναυτιλιακά μονοπώλια είναι απίθανα και τώρα επενδύονται στο πιο σίγουρο από όλα τα αγαθά: την πέτρα του νησιού τους.

Παντού, από την παραλία μέχρι τις πλαγιές του βουνού, ακούγεται ένα συνεχές σφυροκόπημα από τον κρότο των εργαλείων των μαστόρων. Η Ύδρα δεν χτίζεται πλέον, ξαναχτίζεται. Οι παλιές μονόροφες κατοικίες γκρεμίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε διόροφα και τριώροφα αρχοντικά με μεγάλα δωμάτια και περίτεχνα δέντρινα παράθυρα. Οι μαστόροι, όπως ο Μιχάλης Βασίλαινας, ο αδελφός του Γεώργης, ο Βασίλης Στρίμπερης και ο Κωνσταντίνης Βαρβαρίτης, είναι οι άλλοι πρίγκιπες αυτής της Υδραϊκής αναγέννησης. Έχουν στην πλάτη τους ολόκληρες ομάδες τεχνιτών, σφυριά τους λένε, και διαπραγματεύονται ισότιμα με τους πλούσιους εφοπλιστές.

Οι συμβάσεις που υπογράφονται στο συμβολαιογραφείο του νησιού (με άγνωστο σήμερα, τον Λάζαρo Πογιαντά, να λειτουργεί συχνά ως μάρτυρας και γραφέας) είναι λεπτομερείς και αμείλικτες. Όπως είδαμε, αν το τείχος που έκτισε ο μαστρο Γιάννης Ντέντας δεν αρέσει στον αφεντικό, ο Σταμάτης Γιάννης Γκιόκας Δοκός, οι μαστόροι οφείλουν να το γκρεμίσουν και να το ξαναχτίσουν με δικά τους έξοδα! Είναι ένας κόσμος που λειτουργεί με τη λογική της απόλυτης εμπιστοσύνης και της απόλυτης ευθύνης.

Σε ένα νησί χωρίς πηγές, το νερό είναι πιο πολύτιμο από το χρυσάφι. Κάθε νέο σπίτι χρειάζεται τη δική του στέρνα, μια τεράστια υπόγεια δεξαμενή για να μαζεύει τη βροχή από τις στέγες. Η κατασκευή τους είναι υψηλής τεχνολογίας για την εποχή. Οι τεχνίτες, όπως ο Κωνσταντίνης Βαρβαρίτης, εγγυώνται ότι η στέρνα θα κρατάει νερό («σάϊκη») για πέντε ολόκληρα χρόνια. Αν σκάσει, οφείλει να την ξαναφτιάξει δωρεάν. Χρησιμοποιούν ειδικά υλικά, όπως το «κουρασάνι» , ένα υγρό κονίαμα άριστης ποιότητας.

Η ζωή στην Ύδρα εκείνη την εποχή είναι μοναδική στον ελλαδικό χώρο. Δεν υπάρχουν φεουδάρχες ούτε Τούρκοι αγάδες. Η εξουσία ανήκει στους πλούσιους πλοιοκτήτες και στην τοπική αυτοδιοίκηση που εκλέγουν οι ίδιοι. Οι ναύτες και οι τεχνίτες, αν και δεν είναι πλούσιοι, είναι ελεύθεροι πολίτες με αξιοπρέπεια και διαπραγματευτική δύναμη. Το γεμεκλίκι, οι δύο μπότσες κρασί την ημέρα που παίρνουν οι εργάτες, δεν είναι μεροδούλι, είναι σύμβολο αμοιβαιότητας.

Αυτή η μικρή κοινωνία, χτισμένη πάνω στηντεχνογνωσία και ένα πρωτόγονο αλλά αποτελεσματικό κράτος δικαίου, ανέβαινε τα σκαλοπάτια γρήγορα. Λίγα χρόνια αργότερα, το ίδιο λιμάνι που φιλοξενούσε εμποροπλοία, θα έβγαζε πολεμικά πλοία.. Τα ίδια σφυριά που χτυπούσαν για να χτίσουν αρχοντικά, θα έφτιαχναν κανόνια. Και οι εφοπλιστές, οι μαστόροι και οι ναύτες, ενωμένοι από αυτό το αίσθημα της αυτοδυναμίας και της ελευθερίας, θα μετατρεπότανε στους ηρωικούς καπεταναίους και στρατιώτες του '21, δανείζοντας ολόκληρο το στόλο τους στον αγώνα.

Η Ύδρα του 1819 ήταν, λοιπόν, πολύ περισσότερο από ένα εμπορικό κέντρο. Ήταν ένα εργοστάσιο της νεοελληνικής ταυτότητας, κτισμένο με πέτρα, ασβέστη και μια αλύγιστη βούληση για πρόοδο και αυτονομία.

Αλλά ας διαβάσουμε τα έγγραφα της εποχής εκείνης και ας δούμε τι μπορεί να καταλάβουμε από την γλώσσα των Υδραίων του 1819.

Ακολουθεί η πλήρης μεταγραφή και ανασύνθεση του κειμένου από το αρχείο PDF, με τίτλους για κάθε συμβολαιογραφικό έγγραφο και με διαχωρισμό των σελίδων για μεγαλύτερη σαφήνεια.

—--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

—--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Συμφωνητικόν έναρξης οικοδομικών εργασιών του 1819

Σελίδα 1

ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΥΔΡΑ

45

Οικοδομή σπιτιού

Κώδικας Ν. 8, φ. 7β | 1819, 24 Αυγούστου

Με τους επίλοιπους συνδρόφους, όλοι τους έννέα, σφυριά τέσσαρα, συνεφώνησαν μετά τοῦ χατζη-Δημήτρη Μπογιατζῆ νά τοῦ οἰκοδομήσουν ἕνα ὁσπιτάκιον με λάσπην καὶ χορήγι εἰς τὰ ἀγκωνάρια. Τὸ νερόν καὶ τὸ χωρύγι ἔχουν νά τὸ κουβαλήσουν οἱ μαστόροι, ὁμοίως καὶ τὲς πέτρες. Τὸ χῶμα διά τὴν λάσπην καὶ ἡ μπαρούτη όσον ὑπάνῃ καὶ ἕνα ἀσκὶ διά νά κουβαλοῦν τὸ νερόν τοῦ οἰκοκύρη. Καὶ τελειώνοντας νά τὸ μετρήσουν εἰς πόσες πῆχες ἔβγῃ εἶναι εἰς χρέος ὁ ρηθεὶς χατζη-Δημήτρης νά πληρώση τοὺς μαστόρους πρὸς παράδες ἐβδομήντα τὴν κάθε πήχην, προσέτι καὶ διά γεμεκλίκι τὴν κάθε ἡμέραν δουλευτιάρικην δύο μπότζες κρασὶ καὶ οὐχὶ ἄλλο.

Ἐλαβον διά κάπαρον γρόσια 50. Καὶ οὔτως ὑπογράφονται.

24 Αὐγούστου.

Ετι ἔλαβον " 50

Ετι ἔλαβον " 40

Ετι ἔλαβον " 57. 30

Το όλον 197. 30

Η ἄνωθεν οἰκοδομὴ ἔγινεν πῆχες 113. Οἱ αὐτοὶ μαστόροι ἔλαβον τὰ τῶν πηγῶν σῶα, ὁμοῦ καὶ τὸ γεμεκλίκι τὸ κρασὶ καὶ ἐξώφλησαν καὶ οὔτως ὑπογράφονται.

8 Σεπτεμβρίου.

γιοργις κοραντος καὶ διμιτρια τελις μιν ἰξεβροντας να γραψουν βεβεονουν δια χιρος εμου λαζου πογιαντζις.

21

Στέρνα

Κώδικας Ν. 8, φ. 7β' | 1819, 31 Αυγούστου

Ο Κωνσταντῆς Γιάννη Βαρβαρίτης συνεφώνησε μετά τοῦ Τζώρτζου Μάρκου Χριστοφίλου νά τοῦ φτιάση μέσα εἰς τὸ δοπίτιόν του στέρναν, ἡ ὁποία νά βάλη νερόν βάθος μάκρος καὶ πλάτος ἴσια με τὰ ποδάρια τῶν καλουπίων, ἀχνάρια τῆς κάννας εἶκοσι δύο. Σκάψιμον, κτίσιμον, κουρασάνι καὶ εἰ τι ἄλλο χρειασθῆ νά οἰκοδομηθῆ ἡ αὐτὴ στέρνα καὶ όσον διάστημα ἔχει τοῦ μάκρους καὶ πλάτους, ἀπάνωθεν νά τὴν στρώση με φιλίπραν ἀνακατωμένην με χορήγι καὶ κοπανισμένην, ἐπάνωθεν τῆς φιλίπρας νά τὴν μυστρίση με κουρασάνι, ὁ ρηθεὶς Τζώρτζος διά αὐτὴν τὴν οἰκοδομὴν ἔχει νά τοὺς δώση γρόσια διακόσια πέντε, Νο 205, καὶ δύο ὄκάδες (μπαρούτη, καὶ τὴν γούρναν ὁπού ἔχουν νά μαζωχθοῦν τὰ νερά καὶ τὰ κιούγκια, τῶν ὁποίων τόσον γούρνας όσον καὶ κιουγκίων τὰ μαστορικά εἶναι τοῦ Κωνσταντῆ. Τὰ καλούπια τοῦ οἰκοκύρη. "Οταν ἐβγάλη τὰ καλούπια δὲν ἔχει χρέος ὁ Κωνσταντῆς νά μυστρίση. "Αν θελήση ὁ

Σελίδα 2

Τζωρτζος νά τό μυστρίση, δε πληρώση τόν ίδιον ή άλλον νά τό μυστρίση. Ύπάσχεται ό αύτός ρηθείς Κωνσταντίης είς πέντε χρόνους ή αυτή στέργα νά βαστά τό νερόν από κάτω έως άπάνω είς τά ποδάρια των καλουπίων, νά είναι σάϊκη. Είς τό διάστημα των πέντε χρόνων αν δεν έβγη σάϊκη και δεν βαστάζη τό νερόν χρέος ό Κωνσταντίης νά τήν ξαναφτιάση έξι ίδιων του, χωρίς νά δώση ό Τζωρτζος παρά. Και είς ένδειξιν και άσφάλειαν υπογράφεται.

31 Αύγούστου 1819.

Τά άνωθεν γρόσια 205 σήμερον τά έλαβεν και έξώφλησεν.

16 Ιανουαρίου 1820.

μαστροκοσταντιν γιανι βαβαρτι

Νέον οσπίτιον

Κώδικας Ν. 8, φ. 8α 1819, 31 Αυγούστου

Οί υπογεγραμμένοι άδέλφια Μιχάλης και Γεώργης Βασίλαινας συνεφώνησαν μετά τοῦ Σταμάτη Γιάννη Γκιόκα Δοκοῦ νά τοῦ οἰκοδομήσουν νέον οσπίτιον ἐκ θεμελίων ἔγγὺς τοῦ οσπιτίου Μιχάλη Τζάνη. "Ύψος και μάκρος και πλάτος δσον θελήση ό οἰκοκύρης. Τό τεῖχος νά είναι πλάτος και τό κτίσιμον ώσάν τοῦ μαγαζίου νέου καπετάν-Γεωργίου, και ὅταν δὲν ἀρέση τοῦ μαστροΓιάννη Ντέντε νά τόν κρεμίσουν και νά τόν ξανακτίσουν ἀνέξοδον τοῦ οἰκοκύρη. Σφυριά ἔχουν νά δουλεύσουν ἐννέα,. Η πέτρα και τό νερόν τῶν μαστόρων. Τό χῶμα, ἄμμον, χορήγι και ἕνας υπουργός νά φτιάσουν τήν λάσπην είναι τοῦ οἰκοκύρη. Και διά αὐτήν τήν οἰκοδομήν ἔχει νά πληρώση ό οἰκοκύρης τήν κάθε τεκτονικήν πήχην πρὸς παράδες ἐκατόν ὄκτώ, καὶ τοῦ κάθε σφυρίου τήν κάθε δουλευτιάρικην ἡμέραν πρὸς εἶκοσι τέσσαρους παράδες διά γεμεκλίκιν. Και είς ἑνδειξιν καὶ ἀσφάλειαν υπογράφονται. Πρὸς τούτοις ἔλαβον καὶ διὰ κάπαρον τριακόσια γρόσια, Νο 300.

31 Αύγούστου 1819.

μαστο μιχαλις κε μαστρ γιοργγις ιπόσκομε.

Τελικά πρόκειται για συμβολαιογραφικές πράξεις συμβάσεις για οικοδομικά έργα που συνήφθησαν στο νησί της Ύδρας το έτος 1819. ή συμφωνητικά οικοδομικών εργασιών όπως θα λέγαμε σήμερα.

Τα κείμενα είναι τρεις ξεχωριστές συμβάσεις που καταγράφηκαν στο συμβολαιογραφικό βιβλίο (Κώδικας) Νο 8 της Ύδρας. Οι συμβάσεις αφορούν:

Σύμβαση 45 (24/8/1819):Αναφορά στην οικοδόμηση ενός μικρού σπιτιού («οσπιτάκιον») για λογαριασμό του Χατζή-Δημήτρη Μπογιατζή από μια ομάδα 9 τεχνιτών (4 σφυριά και οι υπόλοιποι συνάδελφοι).

Σύμβαση 21 (31/8/1819): Αναφορά στην κατασκευή μιας στέρνας (δεξαμενή νερού) μέσα σε ένα σπίτι για λογαριασμό του Τζώρτζου Μάρκου Χριστοφίλου από τον Κωνσταντί Γιάννη Βαρβαρίτη.

Σύμβαση 22 (31/8/1819) & 23 (2/9/1819):Αναφορά στην οικοδόμηση ενός νέου σπιτιού από τα θεμέλια για λογαριασμό του Σταμάτη Γιάννη Γκιόκα Δοκού από τους αδελφούς Μιχάλη και Γεώργη Βασίλαινα και μια δεύτερη που ξεκινά με τον μαστόρ Βασίλη Στρίμπερη.

 

Χρονική Περίοδος (1819): Βρισκόμαστε λίγα χρόνια πριν από την Επανάσταση του 1821. Η Ύδρα είναι στην ακμή της ναυτικής και εμπορικής της δύναμης. Η οικονομική ευημερία οδηγεί σε οικοδομικό μπούμ. Τα λεφτά από το εμπόριο επενδύονται στην κατασκευή σπιτιών, μαγαζιών και υποδομών (όπως στέρνες, κρίσιμες για ένα νησί με λίγο νερό).

Επαγγελματική Οργάνωση: Ο όρος «μαστόροι» (μάστορες) και «σφυριά» (αριθμός εργατών) δείχνει μια οργανωμένη αγορά εργασίας με ειδικευμένους τεχνίτες. Η συμμετοχή πολλών ατόμων σε ένα έργο δείχνει συνεργασίες («συνδρόφους»).

Οικονομικό Σύστημα:  Η συναλλαγή γίνεται με γρόσια και παράδες (νόμισμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Η πληρωμή γίνεται είτε ανά μονάδα έργου (ανά «πήχη» - μονάδα μήκους ~0,75μ) είτε ανά ημέρα εργασίας. Η πρακτική του καπάρου (προκαταβολή) είναι σημαντική και καλά καθορισμένη.

Τα κείμενα είναι ένα εργαλείο τεχνιτών. Περιγράφουν λεπτομερειακά τις τεχνικές και τα υλικά:

Υλικά:Λάσπη (μείγμα χώματος/άμμου/νερού), χορήγι (ασβέστης), πέτρες, φιλίπρα = σκόνη, πιθανόν τσιμεντοκονία ή λεπτή άμμος), κουρασάνι= ένα αρχαίο τύπο υγρού κονιάματος).

Κατασκευές:Οι όροι «κτίσιμον», «μυστρίση», «στρώση», «σκάψιμον» δείχνουν τις φάσεις της εργασίας. Η στέρνα περιγράφεται με ακρίβεια (διαστάσεις, στεγανοποίηση, εγγύηση λειτουργίας για 5 χρόνια - «σάϊκη» = στεγνή, αδιαβροχοποίητη).

Προμήθεια Υλικών: Καθορίζεται ξεκάθαρα ποιος φέρνει τι: ο ιδιοκτήτης («οικοκύρης») παρέχει τα βασικά υλικά (χώμα, άμμο, ασβέστη) και μερικές φορές τον βοηθό για την ανάμειξη, ενώ οι τεχνίτες φέρνουν τις πέτρες και το νερό και εκτελούν τη δουλειά.

Νομική Ασφάλεια: Οι συμβάσεις είναι νομικά δεσμευτικές. Υπογράφονται («υπογράφονται») από τα μέρη και μάρτυρες. Περιλαμβάνουν ρήτρες, εγγυήσεις (για τη στέρνα) και κυρώσεις (αν το έργο δεν αρέσει στον προμηθευτή της εργασίας, υποχρεούνται να το γκρεμίσουν και να το ξαναχτίσουν δωρεάν!).

Κοινωνική Ιεραρχία: Εμφανίζονται τίτλοι όπως «χατζής» «καπετάνιος», που δείχνουν το κοινωνικό κύρος.

Αποζημίωση: Εκτός από το χρήμα, οι εργάτες λαμβάνουν και γεμεκλίκι (σε είδος αντάλλαγμα), συνήθως κρασί («δύο μπότζες κρασί» την ημέρα), πράξη που δείχνει μια πατριαρχική αλλά και φροντιστική σχέση εργασίας.

Αυτά τα κείμενα δεν είναι απλά «παλιά χαρτιά». Είναι μια φωτογραφία της καθημερινής ζωής και της οικονομίας της Ύδρας στην παρακμή της Οθωμανικής περιόδου. Δείχνουν:

1.  Μια δυναμική και οργανωμένη αγορά κατασκευών.

2.  Εξελιγμένη τεχνογνωσία στην οικοδομική τέχνη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες του νησιού (στέρνες).

3.  Ένα νεωτερικό νομικό πλαίσιο για τις εμπορικές σχέσεις.

4.  Την οικονομική ευημερία που επέτρεπε στους κατοίκους να επενδύουν σε ακίνητα.

Ως ιστορικό τεκμήριο, μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς λειτουργούσε η κοινωνία σε ένα πρακτικό, οικονομικό και τεχνικό επίπεδο, λίγα χρόνια πριν αυτή η ίδια κοινωνία παίξει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα για την ανεξαρτησία.

δια χειρός αλεξίου 

21.08.2025

Με πληροφορίες από το αχανές διαδίκτυο