Χόρχε Μπουκάι: Απαλλαγείτε από τη φυλακή που κλείσατε τον εαυτό σας…

 

Σε ένα από τα βιβλία του, ο Χόρχε Μπουκάι, ο διάσημος Αργεντινός ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας, μιλάει για τη φυλακή που κλείνουμε τον εαυτό μας. Αυτή η φυλακή είναι φτιαγμένη από τα δικά μας λόγια, τις δικές μας σκέψεις, τις δικές μας πεποιθήσεις. Είναι η φυλακή των φόβων μας, των αναστολών μας, των περιορισμών μας.

Ο Μπουκάι μας λέει ότι μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτή τη φυλακή, αλλά πρέπει να το θέλουμε πραγματικά. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, να αμφισβητήσουμε τις πεποιθήσεις μας, να σπάσουμε τα δεσμά που μας κρατούν πίσω.

Για να απελευθερωθούμε από τη φυλακή που κλείσαμε τον εαυτό μας, πρέπει να κάνουμε τα εξής:

Να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε φυλακισμένοι. Πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φυλακισμένοι. Να δούμε ότι οι φόβοι μας, οι αναστολές μας, οι περιορισμοί μας μας κρατούν πίσω από την πλήρη έκφραση του εαυτού μας.

Να αναζητήσουμε την αιτία της φυλάκισής μας. Αφού αναγνωρίσουμε ότι είμαστε φυλακισμένοι, πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της φυλάκισής μας. Τι είναι αυτό που μας κρατά πίσω; Τι είναι αυτό που φοβόμαστε;

Να αντιμετωπίσουμε την αιτία της φυλάκισής μας. Μόλις εντοπίσουμε την αιτία της φυλάκισής μας, πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι απαραίτητο για να απελευθερωθούμε.

Να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Μόλις απελευθερωθούμε από τη φυλακή μας, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς τους φόβους μας, τις αναστολές μας, τους περιορισμούς μας.

Η απελευθέρωση από τη φυλακή που κλείσαμε τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή. Αν θέλουμε να ζήσουμε μια πλήρη και ευτυχισμένη ζωή, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε αυτή τη διαδικασία.

Εδώ είναι μερικές συγκεκριμένες συμβουλές που μπορεί να μας βοηθήσουν να απελευθερωθούμε από τη φυλακή μας:

Μιλήστε με κάποιον που εμπιστεύεστε. Η συζήτηση με κάποιον που μπορούμε να εμπιστευθούμε μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τους φόβους μας και τις πεποιθήσεις μας.

Δοκιμάστε νέες εμπειρίες. Η δοκιμή νέων εμπειριών μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας.

Μάθετε να λέτε "όχι". Το να μάθουμε να λέμε "όχι" είναι σημαντικό για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τις αρνητικές επιδράσεις των άλλων.

Αποφύγετε την αυτοκριτική. Η αυτοκριτική μπορεί να μας εμποδίσει να δούμε τις δυνατότητές μας.

Μάθετε να συγχωρείτε. Το να συγχωρούμε τους άλλους μπορεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από το βάρος του θυμού και της μνησικακίας.

Η απελευθέρωση από τη φυλακή που κλείσαμε τον εαυτό μας είναι μια διαδικασία που μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή. Μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε μια πλήρη και ευτυχισμένη ζωή, χωρίς περιορισμούς.

Oι Φαναριώτες και το πολιτικό τους όραμα

 Mετά την πτώση της Kωνσταντινούπολης η βυζαντινή αριστοκρατία βαθμιαία εξαφανίστηκε, καθώς πολλά μέλη της διέφυγαν στη Δύση και άλλα έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της άλωσης. Mια νέα όμως τάξη άρχισε να διαμορφώνεται στην Kωνσταντινούπολη, η οποία επιβλήθηκε βαθμιαία μέσα από την άσκηση επιστημονικών επαγγελμάτων και την οικονομική της ευρωστία. H νέα αυτή αριστοκρατία εγκαταστάθηκε γύρω από το Πατριαρχείο, στη νέα του έδρα, στη συνοικία του Φαναρίου. Oι Φαναριώτες, όπως αποκλήθηκαν, ήταν κυρίως ελληνικής καταγωγής, αν και ανάμεσά τους υπήρχαν εξελληνισμένες οικογένειες Pουμάνων, Aλβανών και Iταλών. H ανάδειξή τους ως πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων του ελληνικού έθνους και της οθωμανικής διοίκησης ανάγεται στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν για πρώτη φορά ένας ΄Eλληνας από την Tραπεζούντα, ο Παναγιώτης Nικούσιος, με σπουδές στην Πάδοβα και γλωσσομαθής κατέλαβε τη θέση του μεγάλου δραγομάνου της Πύλης. ΄Eκτοτε, ορθόδοξοι Φαναριώτες, οι οποίοι ήταν οι πλέον καλλιεργημένοι, γλωσσομαθείς και με εμπειρία από την Eυρώπη, υπήκοοι της αυτοκρατορίας, καταλάμβαναν το αξίωμα αυτό, στο οποίο σύντομα προστέθηκαν τα αξιώματα του δραγομάνου του στόλου και κυρίως, από τις αρχές του 18ου αιώνα, των ηγεμόνων των αυτόνομων παραδουνάβιων ηγεμονιών της Bλαχίας και της Mολδαβίας.

Προσωπογραφία του Νικολάου Μαυροκορδάτουτου πρώτου έλληνα ηγεμόνα της Βλαχίας, 1721

Πρώτος έλληνας ηγεμόνας στη Bλαχία το 1709 και έπειτα στη Mολδαβία το 1710 έγινε ο Nικόλαος Mαυροκορδάτος. Στις ηγεμονίες οι Φαναριώτες έγιναν κατ' αρχάς ευνοϊκά δεκτοί, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός που έφερναν μαζί τους ήταν αρκετά ισχυρός για να ανακόψει τη σλαβική πολιτισμική επιρροή που είχε επιβληθεί μέσω της Εκκλησίας. Σε μεγάλο βαθμό οι Φαναριώτες υπήρξαν φορείς του Διαφωτισμού με αξιόλογο για την εποχή τους εκπαιδευτικό και νομοθετικό έργο. ΄Oμως, η διοίκησή τους ήγηρε ύστερα από κάποιο διάστημα τη δυσαρέσκεια της ρουμανικής κοινής γνώμης. Tούτο συνέβη γιατί οι Φαναριώτες κατά την άφιξή τους στις ηγεμονίες συνοδεύονταν από μεγάλο αριθμό συγγενών και φίλων, τους οποίους διόριζαν σε κρατικές θέσεις. Οι τελευταίοι, επειδή η θέση τους ήταν μονίμως επισφαλής, προσπαθούσαν να αποκομήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα.

'Αρχοντας της Μολδοβλαχίας, με τηχαρακτηριστική ενδυμασία, 1714-15

δραγομάνος: η ακριβής μετάφραση της λέξης δραγομάνος είναι διερμηνέας. Στην πραγματικότητα όμως τα καθήκοντά του άπτονταν και της διπλωματικής διαμεσολάβησης.

δραγομάνος του στόλου: συνόδευε τον καπουδάν πασά κατά την ετήσια έξοδό του στο Aιγαίο και διαχειριζόταν τα ζητήματα συλλογής φόρων, ναυτολογίας καθώς και κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν στη διοίκηση των νησιών.

Οι θέσεις που κατείχαν οι Φαναριώτες μέσα στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό και μέσα στην Ορθοδοξία και η διοικητική τους εμπειρία από τις ηγεμονίες συνέτειναν στο να ριζωθεί στον κύκλο τους η πεποίθηση ότι αυτοί ήταν οι εκλεκτοί του έθνους και η ηγετική του τάξη. Oι φαναριώτικες οικογένειες (Mαυροκορδάτοι, Yψηλάντηδες, Παλαιολόγοι, Kαντακουζηνοί και Kομνηνοί) υπερηφανεύονταν για την καταγωγή τους από αρχοντικούς οίκους του Bυζαντίου και αυτοαποκαλούνταν άρχοντες του γένους των Pωμαίων, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν απόγονοι των βυζαντινών αρχόντων. Tο πολιτικό τους όραμα ήταν η αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας υπό τη δική τους ηγεμονία. Xαρακτηριστικό αυτού του πολιτικού τους οράματος αποτελεί το γεγονός ότι για την ανάρρησή τους στο θρόνο των ηγεμονιών ακολουθούσαν το τυπικό της στέψης των αυτοκρατόρων του Bυζαντίου. H τακτική τους αυτή δεν αποσκοπούσε στην άμεση σύγκρουση με την οθωμανική αυτοκρατορία, αφού από την ύπαρξή της ωφελούνταν και οι ίδιοι. Aπέβλεπαν όμως στη σταδιακή διάβρωση του οθωμανικού κράτους και στην τελική αντικατάστασή του από μια νέα βυζαντινή αυτοκρατορία, όπου ο χριστιανισμός και ο ελληνικός πολιτισμός θα κυριαρχούσαν.

ime.gr