Το φθινόπωρο του 1973, επρόκειτο να εμφανιστούν στο «Χάραμα», ξανά μαζί μετά από χρόνια, ο Βασίλης Τσιτσάνης και η Σωτηρία Μπέλλου. Κι όταν λέμε «μαζί», εννοούμε «κάτω από την ίδια στέγη», καθώς ο καθένας εμφανιζόταν εκεί χωριστά, με το δικό του πρόγραμμα. Στη δεύτερη εκπομπή της σειράς «Η μουσική γράφει ιστορία», εγώ θέλησα να τους δείξω μαζί και τους δυο. Η Σωτηρία Μπέλλου, στην οποία απευθύνθηκα το δέχτηκε μετά χαράς. Προσφέρθηκε μάλιστα να με φέρει σε επαφή με τον Τσιτσάνη, στο «Φαληρικό» στις Τζιτζιφιές κάποιο βράδυ του Ιουνίου. Ο Τσιτσάνης, ήταν από την αρχή επιφυλακτικός επειδή γενικά δεν εμπιστευόταν τους ανθρώπους της τηλεόρασης. Αλλά, δεν μού είπε ούτε όχι, ούτε ναι. Για πολλά βράδια ξενυχτούσα στο «Φαληρικόν», περιμένοντας μια απάντηση. Ώσπου βαρέθηκα και είπα στον παραγωγό μου, τον Νίκο Μαστοράκη «Ας το ξεχάσουμε καλλίτερα». Κάποιο μεσημέρι του Αυγούστου όμως, μού τηλεφώνησε ξαφνικά στο σπίτι μου, ο ίδιος ο Βασίλης. «Ε, Γιώργο, τι θα γίνει; Δεν θα κάνουμε μαζί την εκπομπή;». Πήγα ευθύς στο ησυχαστήριο του στη Γλυφάδα και τα κουβεντιάσαμε. Αλλά, όταν φτάσαμε και στην επιλογή των τραγουδιών, σκοντάψαμε στην Μπέλλου : «Τι; Θα είναι και αυτή στην εκπομπή; Αποκλείεται!». «Μα, Βασίλη μου, εκείνη δε μας έφερε σε επαφή;» του είπα απορημένος. «Α, όχι» μου απάντησε «Το πολύ πολύ, αν θέλει, ας πει κι αυτή ένα τραγούδι». Η αντίδραση της Σωτηρίας όταν της το ανήγγειλα, ήταν ηπιότερη απ’ ό,τι φανταζόμουνα. Αφού μου τον στόλισε αρκετά, μου είπε « Εντάξει, Γιώργο μου! Εγώ θα ‘ρθω για σένα». Και ήρθε. Κι αυτό, είναι το πρώτο από τα δύο – όλα κι όλα – τηλεοπτικά ντοκουμέντα, που δείχνουν μαζί τον Τσιτσάνη με την Μπέλλου.
Γιώργος Παπαστεφάνου
