Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2022

Λουτρό αρχαίου ελληνικού στιλ για αιγυπτιακούς στρατιώτες που βρέθηκε κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα

 

Το ελληνικό λουτρό που βρέθηκε στη Βερενίκη της Αιγύπτου μπορεί να ήταν κέντρο ξεκούρασης και χαλάρωσης για τον Αιγύπτιο στρατό.  Φωτογραφία: Πίνακας του 1858 του Fyodor Bronnikov Πηγή: Public DomainΛουτρό αρχαίου ελληνικού στιλ για αιγυπτιακούς στρατιώτες που βρέθηκε κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φημίζονται για την αίσθηση καθαριότητας και υγιεινής τους, ενώ έχουν βρεθεί λουτρά για θεραπευτικούς σκοπούς που χρονολογούνται από το 2000 π.Χ. Σε μια ολοκαίνουργια ανακάλυψη, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα λουτρό 2.200 ετών που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ. στην αρχαία πόλη Βερενίκη δίπλα στην Ερυθρά Θάλασσα.

Το ογκώδες λουτρό αποτελούνταν από δύο κυκλικές κατασκευές, που ονομάζονταν θολοί , με δεκατέσσερις μπανιέρες, οι οποίες τροφοδοτούνταν με νερό από δύο μεγάλες δεξαμενές νερού που συνδέονται με ένα πηγάδι. Η κατασκευή είχε πρόσβαση τόσο σε χλιαρό όσο και σε κρύο νερό, καθώς και σε ξεχωριστό δωμάτιο για ζεστά μπάνια. Ο Giovanni Battista Belzoni, ένας παραγωγικός Ιταλός εξερευνητής και πρωτοπόρος του 19ου αιώνα έγραψε για τους πολλαπλούς σταθμούς ποτίσματος και χώρους ανάπαυσης για τροχόσπιτα και ταξιδιώτες, αναφέροντας τις υδάτινες δυνατότητες της περιοχής, οι οποίες διήρκεσαν στη σύγχρονη ιστορία.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Marek Woźniak, επίκουρο καθηγητή στο Ινστιτούτο Μεσογειακών και Ανατολικών Πολιτισμών της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών, πιθανότατα χτίστηκε ένα γυμναστήριο στα δυτικά του κτηρίου. Είπε στο Live Science μέσω email ότι ολόκληρη η δομή σχεδιάστηκε πιθανώς για τον στρατό που στάθμευε στην περιοχή, η οποία κάποτε κατοικούνταν από αυτόχθονες κατοίκους των σπηλαίων γνωστών ως Troglodytai. Ο καθηγητής Woźniak ειδικεύεται στην έρευνα υπολειμμάτων από τη Βερενίκη που χρονολογούνται στην ελληνιστική περίοδο της αρχαίας Αιγύπτου , περίπου από το 323 π.Χ. έως το 30 π.Χ., που συμπίπτει κατά προσέγγιση με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Κλεοπάτρας Ζ'. Αυτή ήταν η κορύφωση της ελληνικής αρχιτεκτονικής και κοινωνικής επιρροής στη μεσογειακή περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Δυτικής Ασίας.


Αυτό το ιαματικό λουτρό ελληνικού στιλ που βρέθηκε στη Βερενίκη, που φαινομενικά προοριζόταν για στρατιωτική χρήση, περιελάμβανε δεκατέσσερις μπανιέρες, καθώς και αντίθετες θερμοκρασίες νερού (Steve Sidebotham)

Αυτό το ιαματικό λουτρό ελληνικού στιλ που βρέθηκε στη Βερενίκη, που φαινομενικά προοριζόταν για στρατιωτική χρήση, περιλάμβανε δεκατέσσερις μπανιέρες, καθώς και αντίθετες θερμοκρασίες νερού ( Steve Sidebotham )

Βερενίκη: Κέντρο Εμπορίου και Πολιτισμού στους ελληνιστικούς χρόνους

Η Berenice Troglodytica , γνωστή και ως Berenike ή Baranis, ιδρύθηκε το 275 π.Χ. από τον Πτολεμαίο Β' Φιλάδελφο , ή Πτολεμαίο τον Μέγα, γιο του Μακεδόνα στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου . Το ονόμασε από τη μητέρα του, Βερενίκη Α' της Αιγύπτου.

Πορτρέτα της Βερενίκης Α' και του Πτολεμαίου Α' Σώτερ σε χρυσό οκτόδραχμο που κόπηκε στην Αλεξάνδρεια, περίπου το 265 π.Χ.  (Classical Numismatic Group, Inc / CC BY SA 3.0)

Πορτρέτα της Βερενίκης Α' και του Πτολεμαίου Α' Σώτερ σε χρυσό οκτόδραχμο που κόπηκε στην Αλεξάνδρεια, περίπου το 265 π.Χ. (Classical Numismatic Group, Inc / CC BY SA 3.0 )

Εκείνη την περίοδο της ιστορίας, η Βερενίκη ήταν μια πολύ στρατηγική τοποθεσία για τους Έλληνες, ιδιαίτερα λόγω της γειτνίασής της με την Ερυθρά Θάλασσα. Τα λουτρά είχαν καταρράκτες νερού που έρεε και μια τεράστια στρατιωτική παρουσία, που λειτουργούσε ως κόμβος για αγαθά που εισάγονταν από την Ανατολική Αφρική, συμπεριλαμβανομένων των ελεφάντων πολέμου . Η περιοχή επωφελήθηκε λόγω της προστασίας των Πτολεμαίων βασιλιάδων, του ασφαλούς αγκυροβόρου και της θέσης της στο ανατολικό τέρμα του κεντρικού δρόμου από την Άνω Αίγυπτο.



Δορυφορική φωτογραφία του 2007 της στρατηγικής θέσης της αρχαίας Βερενίκης στην Αίγυπτο, που εγκαταλείφθηκε μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ.  (Δημόσιος τομέας)

Δορυφορική φωτογραφία του 2007 της στρατηγικής θέσης της αρχαίας Βερενίκης στην Αίγυπτο, που εγκαταλείφθηκε μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ. Δημόσιος Τομέας )

Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι Έλληνες, όπως ο φιλόσοφος και ιστορικός Στράβων, τολμούσαν στη Βερενίκη στο απόγειο της ακμής της. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος και ο Στέφανος του Βυζαντίου έκαναν επίσης το ταξίδι για να το δουν μόνοι τους. Βρισκόταν στο κέντρο των εμπορικών οδών που εξυπηρετούσαν τη Σρι Λάνκα, την Ινδία, την Άνω Αίγυπτο και την Αραβία. Ένας Έλληνας έμπορος που ζούσε τότε στην Αλεξάνδρεια έγραψε για το εμπόριο και τη φήμη της στις ταξιδιωτικές αφηγήσεις Περίπλους του Ερυθραϊκού Πελάγους.

Ο πλούτος που έμπαινε και περνούσε από τη Βερενίκη φαίνεται από τα ερείπια.  Επιλογή ευρημάτων: (δεξιόστροφα από κάτω αριστερά) σιδερένιος γιακάς διακοσμημένος με χάντρες.  Χάλκινο λιοντάρι από τον Μεγάλο Ναό.  δύο βαθουλώματα?  Ζωγραφισμένα θραύσματα κελύφους στρουθοκαμήλου.  χάλκινο νόμισμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλας (Steven Sidebotham and K. Braulińska)

Ο πλούτος που έμπαινε και περνούσε από τη Βερενίκη φαίνεται από τα ερείπια. Επιλογή ευρημάτων: (δεξιόστροφα από κάτω αριστερά) σιδερένιος γιακάς διακοσμημένος με χάντρες. Χάλκινο λιοντάρι από τον Μεγάλο Ναό. δύο βαθουλώματα? Ζωγραφισμένα θραύσματα κελύφους στρουθοκαμήλου. χάλκινο νόμισμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλας ( Steven Sidebotham and K. Braulińska )

Το Λουτρό: Στρατιωτικός Σταθμός και Κέντρο Αναψυχής

Το λουτρό χρησιμοποιήθηκε από όσους συμμετείχαν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών, πληρωμάτων πλοίων και όλων όσων συνδέονταν με τις ένοπλες δυνάμεις. Σύμφωνα με τον Woźniak, αυτό υπονοούσε την παρουσία κυρίως ανδρών στη Βερενίκη, οι οποίοι θα είχαν συνδεθεί με τον στρατό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Το λουτρό εξυπηρετούσε και παρείχε ψυχαγωγικό σκοπό, χώρο χαλάρωσης και χαλάρωσης για το στρατιωτικό προσωπικό. Τα ελληνιστικά λουτρά χρησίμευαν ως πρότυπα για μελλοντικά ρωμαϊκά ιαματικά λουτρά και συνήθως είχαν παρακείμενα γυμναστήρια. Τα ελληνικά λουτρά βρίσκονταν ακριβώς έξω από τα κέντρα των πόλεων. Ωστόσο, οι Ρωμαίοι που ήρθαν αργότερα θα μετέφεραν αυτά τα λουτρά εντός της πόλης, εντάσσοντας το λουτρό στην καθημερινή ρουτίνα.

Επιλογή λατρευτικών αντικειμένων από ναό της Βερενίκης, συμπεριλαμβανομένων βωμών θυμιάματος, επαναχρησιμοποιημένου ενεπίγραφου βωμού, πισίνα ναού, κοχύλια από καραβόπανο, χάλκινες ράβδους, ζωγραφισμένα τσόφλια στρουθοκαμήλου, δοχείο με καπάκι που περιέχει αναθηματική κατάθεση από στολίδια σεληνίων (Steven Sidebotham)

Επιλογή λατρευτικών αντικειμένων από ναό της Βερενίκης, συμπεριλαμβανομένων βωμών θυμιάματος, επαναχρησιμοποιημένου ενεπίγραφου βωμού, πισίνα ναού, όστρακα, χάλκινες ράβδους, ζωγραφισμένα τσόφλια στρουθοκαμήλου, γλάστρα με καπάκι που περιέχει μια κατάθεση από διακοσμητικά σεληνόμορφα ( Steven Sidebotham )

Το πρόσφατα ανακαλυφθέν λουτρό ήταν αρχικά δύσκολο να χρονολογηθεί, λόγω της απουσίας γραπτών αρχείων, αλλά τα αρχεία υλικού βοήθησαν να λυθεί το μυστήριο. Βρέθηκαν νομίσματα και κομμάτια αγγείων που βοήθησαν να τοποθετηθούν τα ενεργά χρόνια του λουτρού, ανέφερε το The Greek Reporter .

Υπό την κηδεμονία του Woźniak, του Mariusz Gwiazda (επίσης από το IMOC) και του Steven Sidebotham, καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Delaware, η ομάδα έχει κάνει πολλά ευρήματα στο Berenice τα τελευταία χρόνια. Αυτό περιλαμβάνει ένα φρούριο 2.300 ετών και ένα ιερό γερακιού 1.700 ετών με ένα κρυπτικό μήνυμα εγγεγραμμένο σε μια στήλη . Οι ανασκαφές βρίσκονται σε εξέλιξη, καθώς και η ανάλυση των υπολειμμάτων, η οποία θα βοηθήσει να ρίξει περαιτέρω φως στη διαδικασία.

Η Βερενίκη φαίνεται ότι ήταν κατά κύριο λόγο στρατιωτικός χώρος, με πολλούς στρατώνες που βρέθηκαν.  Το ελληνικό λουτρό που βρέθηκε πρόσφατα στην Αίγυπτο δείχνει ότι αυτό μπορεί να ήταν επίσης ένα μέρος χαλάρωσης.  (Steven Sidebotham)

Η Βερενίκη φαίνεται ότι ήταν κατά κύριο λόγο στρατιωτικός χώρος, με πολλούς στρατώνες που βρέθηκαν. Το ελληνικό λουτρό που βρέθηκε πρόσφατα στην Αίγυπτο δείχνει ότι αυτό μπορεί να ήταν επίσης ένα μέρος χαλάρωσης. Στίβεν Σάιντμποθαμ )

Κορυφαία εικόνα: Το ελληνικό λουτρό που βρέθηκε στη Βερενίκη της Αιγύπτου μπορεί να ήταν κέντρο ξεκούρασης και χαλάρωσης για τους Αιγύπτιους στρατιώτες. Φωτογραφία: Πίνακας του 1858 του Fyodor Bronnikov Πηγή: Public Domain

Του Sahir Pandey

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022

Σπυρίδων Ν. Θεοτόκης

Ο Σπυρίδων Θεοτόκης υπήρξε μια εξέχουσα πολιτική φυσιογνωμία της εθνικόφρονος Δεξιάς του οποίου η πολιτική δράση εκτείνεται από το τον Μεσοπόλεμο ως και το 1985. Γεννήθηκε το 1908 στην Αθήνα και προερχόταν από την περίφημη πολιτική οικογένεια των Θεοτόκιδων της Κέρκυρας. Ο παππούς του Γεώργιος Θετόκης κυβέρνησε την Ελλάδα ως αρχηγός του Τρικουπικού κόμματος από το 1899 έως το 1908 με μικρά διαλείμματα. Ο πατέρας του Ιωάννης Θεοτόκης χρημάτισε δύο φορές υπουργός Γεωργίας στον Μεσοπόλεμο, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κονδύλη που επανέφερε τον Βασιλιά το 1935 και υπηρεσιακός πρωθυπουργός το 1950. Ο θείος του Νικόλαος Θεοτόκης ήταν επίσης πολιτικό πρόσωπο των αντιβενιζελικών και ένας από τους εκτελεσθέντες μετά την παρωδία δίκης των "εξ".

Ο Σπυρίδων Θεοτόκης ξεκίνησε τον πολιτικό του βίο εκλεγόμενος βουλευτής του Λαϊκού κόμματος το 1933 στην Κέρκυρα σε ηλικία μόλις 25 ετών. Η απρόσμενη αυτή επιτυχία είχε να κάνει και με την μόρφωση του που ήταν σπάνια για την εποχή εκείνη, καθώς είχε σπουδάσει με επιτυχία τόσο την Νομική όσο και Οικονομικά, ενώ μιλούσε τέσσερις ξένες γλώσσες. Έλαβε ενεργό μέρος στην καταπολέμηση του βενιζελικού πραξικοπήματος του 1935 στο πλευρό του Κονδύλη. Παρά τους αδιαμφισβήτητους δεσμούς του πατέρα του και του ίδιου με το Στέμμα, διώχθηκε από την 4η Αυγούστου του Μεταξά, ενώ ο πατέρας του εκτοπίστηκε.



Όταν οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα, κατάταχθηκε στο 34ο σύνταγμα πεζικού, αλλά τοποθετήθηκε μεταφραστής και ανακριτής αιχμαλώτων καθώς μιλούσε την Ιταλική. Κατά την διάρκεια της Κατοχής αρχικά συμμετείχε σε κάποιες μικρές αντιστασιακές οργανώσεις με αποκορύφωμα την Ρ.Α.Ν. (Ρωμυλία - Αυλών - Νήσοι)του στρατηγού Βεντήρη. Τελικώς διέφυγε με τον Βεντήρη και μια μικρή ομάδα Ελλήνων με περιπετειώδη τρόπο στην Μέση Ανατολή, όπου και συμμετείχε στο περίφημο και κρισιμότατο συνέδριο του Λιβάνου ως αντιπρόσωπος του Λαϊκού κόμματος. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου τον όρισε Υπουργό Εφοδιασμού στην Οικουμενική Κυβέρνηση που σχηματίστηκε υπό την επιρροή των Βρετανών. Ο Θεοτόκης όμως παραιτήθηκε μετά από λίγες εβδομάδες καθώς θεώρησε ως καταστροφική την συμμετοχή Υπουργών από την Αριστερά. Στην επιστολή παραίτησης ο Θεοτόκης προειδοποιούσε τον Παπανδρέου ότι το ΚΚΕ θα προσπαθούσε να καταλάβει την εξουσία ενόπλως και η νομιμοποίηση του ως κυβερνητικό εταίρο δεν θα εμπόδιζε αλλά θα επιτάχυνε την εξέλιξη αυτή.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1945, ο Θεοτόκης συνδέθηκε με τον Σπύρο Μαρκεζίνη με ισχυρή πολιτική φιλία. Εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Κέρκυρας στις εκλογές του 1946 με τον εθνικό συνασπισμό κομμάτων υπό τον Ντίνο Τσαλδάρη και ανέλαβε υπουργός Δημοσίας Τάξεως σε μια εποχή έξαρσης της δράσης ενόπλων κομμουνιστικών ομάδων στην ύπαιθρο. Ο Θεοτόκης περιόδευσε στην Βόρεια Ελλάδα σε όλες τις μονάδες της Χωροφυλακής προσπαθώντας να υψώσει το ηθικό τους, κινδυνεύοντας όμως τουλάχιστον τρεις φορές είτε να αιχμαλωτιστεί είτε να σκοτωθεί από επιθέσεις αριστερών ενόπλων. Γυρίζοντας στην Αθήνα ο Θεοτόκης ανέλαβε την ομαλή διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του 1946 για την επαναφορά του Βασιλιά Γεωργίου αρνούμενος με επιμονή να συμμορφωθεί με Αγγλικό αίτημα για αναβολή του.

Το 1951 ο Σπύρος Θεοτόκης εντάχθηκε με όλους τους Μαρκεζινικούς στον "Ελληνικό Συναγερμό" του Αλέξανδρου Παπάγου και εκλέχθηκε πάλι βουλευτής Κέρκυρας τόσο το 1951 όσο και το 1952. Δεν ανέλαβε υπουργείο μετά την εκλογή του "Συναγερμού" παρά τις προτάσεις που του έγιναν ενώ η θέση του στο κόμμα έγινε ακόμη χειρότερη μετά την αποχώρηση του Μαρκεζίνη το 1954. Σύμφωνα με την προσωπική του άποψη στις "αναμνήσεις" που έγραψε το 1986, μετά τον θάνατο του Παπάγου και την κούρσα διαδοχής του "Συναγερμού" ο Καραμανλής προτιμήθηκε κυρίως χάρις το περίφημο "μνημόνιο" που περιλάμβανε τις υποχωρητικές θέσεις του για το Κυπριακό.

Το 1955 ο Θεοτόκης θα αναλάβει υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή και ενώ βρισκόταν σε έξαρση το Κυπριακό και η εξέγερση της ΕΟΚΑ. Ο Θεοτόκης θα υποστηρίξει μια συμβιβαστική πολιτική με τους Άγγλους που όμως θα απέκλειε τους Τούρκους ως παράγοντα για το μέλλον του νησιού. Προϊόν της προσπάθειας αυτής ήταν η επανεκκίνηση των συνομιλιών Χάρντινγκ-Μακαρίου στην Κύπρο που οδήγησαν στις μέγιστες υποχωρήσεις των Βρετανών που όμως δεν ήταν αρκετές για τον Μακάριο και την ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη. Ο Θεοτόκης κατηγορήθηκε επίμονα ως μειοδότης από σύσσωμη την Αντιπολίτευση για την υποχωρητική του πολιτική έναντι των Άγγλων, κάτι που τον οδήγησε στην παραίτηση. Ο σημαντικός Κύπριος ιστορικός Σπύρος Παπαγεωργίου στο έργο του "Καραμανλής και Κυπριακό" κατηγορεί βάση σημαντικών ντοκουμέντων τον Θεοτόκη για υποχωρητική και μειοδοτική πολιτική έναντι των Άγγλων στην στιγμή της κορύφωσης του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ και για διπρόσωπη πολιτική έναντι του Μακαρίου. Το 1957 ανέλαβε Υπουργός Γεωργίας με αξιοπρόσεκτο έργο, αλλά παραιτήθηκε όταν ο Καραμανλής αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το φιλόδοξο σχέδιο του Θεοτόκη για κρατικό εξορθολογισμό της αγοράς του Ελληνικού ελαιόλαδου.

Εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Κέρκυρας τόσο το 1958, όσο και το 1961 όταν ανέλαβε και Υπουργός Οικονομικών με σημαντικό έργο. Επί ημερών του αυξήθηκαν οι εξαγωγές και η βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας ενώ μειώθηκε σημαντικά το δημόσιο χρέος. Εκλέχθηκε εκ νέου πρώτος βουλευτής Κέρκυρας τόσο το 1963 όσο και στις εκλογές του 1964. Παρακολούθησε τα πολιτικά παρασκήνια της εποχής με την "αποστασία" και πρωταγωνίστησε στην καταψήφιση της προεκλογικής κυβέρνησης του "Κέντρου" (μετά την συμφωνία ΕΡΕ - Κέντρου) τον Μάρτιο του 1967, όταν αυτή προώθησε τροπολογία με την οποία επέκτεινε την βουλευτική ασυλία και στην προεκλογική περίοδο μετά την διάλυση της βουλής!! Η διάταξη αυτή ήταν φωτογραφική και είχε ως στόχο να υπερασπίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου από πιθανή δικαστική δίωξη για την εκκρεμούσα υπόθεση "ΑΣΠΙΔΑ". Ο Θεοτόκης ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΡΕ αρνήθηκε σθεναρά να υπερψηφίσει έναν τόσο εξόφθαλμα παράλογο νόμο και η κυβέρνηση έπεσε.

Το μεσημέρι της 21 Απριλίου 1967 βρήκε τον Θεοτόκη αιχμάλωτο μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της Χώρας. Όταν απελευθερώθηκε με την αμνηστία, ο Θεοτόκης έφυγε στο εξωτερικό σε συγγενείς του. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου κατά της 21ης Απριλίου που έγινε στις 13 Δεκεμβρίου 1967 και την περιπετειώδη φυγή της Βασιλικής Οικογένειας στην Ιταλία, ο Θεοτόκης αναλαμβάνει ενεργό ρόλο κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Ουσιαστικά αποτελούσε μαζί με τον Λαμπρία τον συνδετικό κρίκο επικοινωνίας ανάμεσα στον Βασιλιά Κωνσταντίνο, τον Καραμανλή στο Παρίσι και σε Αμερικανικούς κύκλους.

Μετά την μεταπολίτευση του 1974 ο Θεοτόκης επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 7 χρόνια συνεχούς απουσίας στο εξωτερικό. Σύμφωνα με την προσωπική του μαρτυρία στις "πολιτικές του αναμνήσεις" ο Καραμανλής υποσχόταν στον Βασιλιά Κωνσταντινο ως την τελευταία στιγμή ότι θα μεριμνήσει για την επιστροφή του. Μάλιστα ο Θεοτόκης υποστηρίζει πως ήταν προσωπικά παρόν στις σχετικές συνεννοήσεις. Ο Καραμανλής όμως έκανε κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια Συνταγματική Ιστορία ως τις μέρες μας: επανέφερε το Σύνταγμα του 1952, χωρίς τη θεμελιώδη διάταξη του που όριζε την μορφή του πολιτεύματος. Το κλίμα που αντιμετώπισε ο Θεοτόκης σε σχέση με την τύχη του Βασιλιά ήταν καταδικαστικό, τόσο από τον Καραμανλή, όσο και από την υπόλοιπη κοινή γνώμη.

Ο Θεοτόκης ζήτησε από τον Καραμανλή να πολιτευτεί στην Κέρκυρα με την Νέα Δημοκρατία και αυτός του έθεσε μοναδικό όρο να μην μιλήσει υπέρ του Βασιλιά. Ο Θεοτόκης δέχτηκε μόνο για την προεκλογική περίοδο και αγωνίστηκε με αυταπάρνηση υπέρ του βασιλικού Θεσμού, παρ΄ ότι φαινόταν ότι δεν υπήρχε ελπίδα. Ο Θεοτόκης εκλέχθηκε 2ος κατά σειρά βουλευτής στην Κέρκυρα αντιμετωπίζοντας την εχθρότητα και τις μεθοδεύσεις της νέας πολιτικής κατάστασης που εξέφραζε ο Καραμανλής που ήταν πλέον αποφασισμένος να τελειώνει με την Βασιλεία. Μετά το δημοψήφισμα του 1974, ο Θεοτόκης παραιτήθηκε (δεν ανεξαρτητοποιήθηκε) από βουλευτής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την συμπεριφορά της Ν.Δ. έναντι του βασιλικού θεσμού, ενώ ακολούθησε μια επιθετική αρθρογραφία κατά του Καραμανλή. Ο Θεοτόκης συνέχισε να αγωνίζεται υπέρ των ιδεών του κόντρα στο ισχυρό αριστερό ιδεολογικό ρεύμα της εποχής ιδρύοντας με τον Στέφανο Στεφανόπουλο την "Εθνική Παράταξη" που παρά τα προβλήματα, την έλλειψη οικονομικής χρηματοδότησης, τα εμπόδια από την Ν.Δ. και το εκλογικό σύστημα κατάφερε να πάρει 7% και να εκλέξει μόλις 5 βουλευτές με τον Θεοτόκη να εκλέγεται βουλευτής για 13η φορά. Η "Εθνική Παράταξη" είχε την βοήθεια του εκδότη Σάββα Κωνσταντόπουλου, αλλά αποτέλεσε ένα ανομοιογενές αμάλγαμα απογοητευμένων βασιλοφρόνων και νοσταλγών της επταετίας που λόγω διάστασης των απόψεων των στελεχών του δεν είχε πολλές ελπίδες επιβίωσης.

Ο πρόεδρος του κόμματος της "Εθνικής Παράταξης", πρώην πρωθυπουργός και γενικότερα σημαντικός πολιτικός Στέφανος Στεφανόπουλος απέτυχε να εκλεγεί στην Πάτρα βουλευτής για 200 ψήφους και αποχώρησε από την πολιτική. Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε με αμφιλεγόμενους επιεικώς τρόπους να εντάξει στις τάξεις της τρεις βουλευτές της Εθνικής Παράταξης και σειρά στελεχών και πολιτευτών της ώστε να εκλεγεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφήνοντας τον Θεοτόκη σε μια δυσχερή πολιτική απομόνωση, οικονομικά και πολιτικά εξουθενωμένο. Στις εκλογές του 1981 πρόεδρος της Ν.Δ. είχε εκλεγεί ο Γεώργιος Ράλλης πρώτος ξάδερφος του Θεοτόκη, ο οποίος ενώ επιτέθηκε λεκτικά στην Εθνική Παράταξη, προσπάθησε μέσω του Κωστή Στεφανόπουλου να εντάξει τον Κερκυραίο πολιτικό στην Ν.Δ. Τελικώς ο Θεοτόκης εντάχθηκε στην τιμητική τρίτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και εκλέχθηκε για 14η και τελευταία φορά βουλευτής ως συνεργαζόμενος για να επιτευχθεί η ενότητα της συντηρητικής παράταξης. Ο Σπυρίδων Θεοτόκης αποχώρησε από την πολιτική το 1985 μετά από πάνω από 50 χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής παρουσίας στον πολιτικό βίο της Χώρας.

Επίλογος

Ο λόγος που έγραψα την βιογραφία αυτή είναι πρωτίστως εγκυκλοπαιδικός, καθώς με εκπλήσσει η απουσία και της ελάχιστης πληροφορίας στο Ελληνικό διαδίκτυο για έναν πολιτικό που ανέλαβε τόσες πολιτικές ευθύνες σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι πολιτικές απόψεις του Θεοτόκη, όπως φάνηκε άλλωστε, συνοψίζονταν στο τρίπτυχο κοινοβουλευτική δημοκρατία - Έθνος - Βασιλιάς τις οποίες υποστήριξε με συνέπεια για πάνω από 50 χρόνια. Εναντιώθηκε τόσο στην 4η Αυγούστου όσο και στην 21η Απριλίου, ενώ υποστήριξε ανοιχτά τον Βασιλικό θεσμό τόσο το 1935, όσο και το 1946 και το 1974. Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί η διαφωνεί με το περιεχόμενο τους, οφείλει να παραδεχθεί ότι ο Σπυρίδων Θεοτόκης έμεινε σταθερός στις Ιδέες του ως το τέλος και αγωνίστηκε για αυτές με αυταπάρνηση υπό αντίξοες συνθήκες, σε εποχές που τις καθιστούσαν εντελώς ανεπίκαιρες, εισπράτοντας τόσο πολιτικό όσο και προσωπικό κόστος. Αποχώρησε πάμφτωχος από την πολιτική, ενώ στους τελευταίους του λόγους στο κοινοβούλιο χαρακτήριζε το ΠΑΣΟΚ ως "λαίλαπα", ενώ προφήτευε τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την Ελλάδα στο μέλλον η τότε αλόγιστη δημοσιονομική πολιτική παροχών και διορισμών που ακολουθούσε το νεοεκλεγέν τότε, σοσιαλιστικό κόμμα.

Πηγή

Σπύρος Παπαγεωργίου, Καραμανλής και Κυπριακό, εκδόσεις "Νέα Θέσις"

Σπύρος Θεοτόκης, Πολιτικές Αναμνήσεις

Εφημερίδες "Ελευθερία" και "Μακεδονία"

https://www.istorikathemata.com/

Διάσκεψη του Πότσδαμ Ιούλιος 1945

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022

Καβάφης

Για την Αλεξάνδρεια στην ποίηση του Κ.Π. Καβάφη έχουν γραφτεί πολλά κείμενα, και ίσως αποτελεί ένα από τα πλέον πολυδιαβασμένα θέματα στο χώρο της κριτικογραφίας, που ωστόσο, δε χάνει ποτέ τη γοητεία του, αφού η σχέση του ποιητή με την πόλη του συνεχίζει ακόμα και σήμερα να συγκινεί και να εμπνέει, αλλά και να επιδέχεται αναλύσεων, ίσως όσο και οι φανατικοί αναγνώστες των ποιημάτων του όπου γης. (συνέχεια)

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2022

Νίκος Μπακόλας "Ατέλειωτη Ιστορία"

Ο πεζογράφος Νίκος Μπακόλας (1927-1999) μιλά για τα παιδικά του χρόνια στη γειτονιά του, την περιοχή της οδού 25ης Μαρτίου. (εκπομπή 1η)

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2022

Οι Κοτζαμπάσηδες της Αρκαδίας

 H γνώση περί των φορέων ενός θεσμού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση της φύσης και της λειτουργίας αυτού του ίδιου. Αν ληφθούν υπόψη η καταγωγή, η οικογενειακή δύναμη και τα αξιώματα που κατέλαβαν ορισμένοι προεστοί, τούτο μας βοηθάει να ερμηνεύσουμε στάσεις, συμπεριφορές, νοοτροπίες και αντιδράσεις τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Το Σιδηρούν Παράσημο, η ηθική αμοιβή των αγωνιστών του 1821 που απονεμήθηκε μετά την Επανάσταση στον Βασίλειο Κοσμόπουλο από τα Μαγούλιανα, ο οποίος είχε πολεμήσει υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη.

Δεν προτιμήσαμε την απλή παράθεση ονομάτων των προεστών που αποδεδειγμένα διετέλεσαν κοινοτικοί άρχοντες, βεκίληδες ή μοραγιάνηδες. Η απομόνωσή τους από το μικρό τμήμα του κοινωνικού ιστού, το οποίο τους παρείχε ασφάλεια και δύναμη, ίσως δώσει παραμορφωτική εικόνα των πραγματικών τους διαστάσεων στο πολιτικό και κοινωνικό κάτοπτρο της εποχής τους. Τα άτομα τα οποία κατέκτησαν ή κληρονόμησαν πολιτική εξουσία στον κοινοτικό χώρο δρουν, σχεδόν πάντα, μέσα στα όρια της ανοχής που επιτρέπει η οικογενειακή συγκρότηση της συγκεκριμένης εποχής, και δεν σκέφτηκαν ποτέ να υπερβούν. Τούτο εξηγεί και το γεγονός ότι ενώ παρατηρούνται ενδοταξικές συγκρούσεις. συχνά σφοδρές και αιματηρές, εν τούτοις ο χώρος της οικογένειας παραμένει αδιατάρακτος. Εξάλλου, υπάρχουν άτομα που αποδεδειγμένα δεν κατέκτησαν κοινωνικά αξιώματα, όπως ο Κανέλλος Δεληγιάννης, κι όμως κανείς δεν διανοείται να τους θεωρήσει εκτός κοινοτικής ζωής.

Νικόλαος Σπηλιάδης, πρόκριτος και γραμματέας Εξωτερικών και Ναυτικού επί Καποδίστρια

Σε διάφορα σχετικά ιστορικά έργα γίνεται απλή αναφορά στις σημαντικότερες προυχοντικές οικογένειες. Τούτο οφείλεται είτε σε άγνοια του υπάρχοντος υλικού είτε σε αδυναμία παράθεσής του. Ο Μ.Β. Σακελαρίου έγραφε: ” Βεβαίως δεν δυνάμεθα να γνωρίζομεν, ουδέ, και αν εγνωρίζομεν, να παραθέσωμεν πάντα τα ονόματα αυτών”. Για το πρώτο χρειαζόταν οπωσδήποτε ενδελεχής έρευνα, ενώ για το δεύτερο υπάρχει δικαιολογία: η εργασία του Σακελλαρίου δεν αφορούσε αποκλειστικά την αυτοδιοίκηση. Δεν νομίζουμε πάλι ότι μόνο οι σημαντικότερες οικογένειες κάθε επαρχίας αξίζει να σκιαγραφηθούν. Κοντά σ’ αυτές δρουν και μικρότερες, αλλά και οι απλοί προεστοί των χωριών και κωμοπόλεων, οι οποίοι είναι φορείς δύναμης, έστω και μικρής ή περιορισμένης. Μεταξύ όλων αυτών δημιουργούνται ποικιλόμορφες σχέσεις συνεργασίας, αλληλεπιδράσεις και επικοινωνίες σε διάφορους τομείς (πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό κ. ά ), κι αν αγνοήσουμε τις σχέσεις αυτές και δείξουμε επιλεκτική διάθεση στην παρουσίαση των φορέων, θα έχουμε χάσει μια όχι απλώς χρήσιμη, αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για επιτυχή ερμηνευτική προσπάθεια.

Οι πηγές για τη συγκρότηση γενεαλογικών δέντρων του πελοποννησιακού αρχοντολογίου είναι ανεπαρκείς. Δεν είναι πολλά ούτε πλούσια τα οικογενειακά αρχεία που σώθηκαν, γραπτές πηγές καταστράφηκαν σε πολεμικές και άλλες ανώμαλες καταστάσεις, το προϊδιοκτησιακό καθεστώς γαιοκτησίας δεν απαιτούσε τεκμηρίωση βάθους. Όλα αυτά συνέβαλαν στην έλλειψη οικογενειακής μνήμης πέρα από δύο το πολύ γενεές. Το μεγάλο κενό στην απώτερη οικογενειακή ιστορία έσπευσαν να καλύψουν οι επίγονοι: “Αυτοί άμα εξελέγοντο προεστώτες των επαρχιών, φρόντιζον να διατηρήσωσι την αρχή του προεστώτος εις την οικογένειά των , και εστερεώθησαν εις τας επαρχίας , και ωνομάζοντο άρχοντες και προύχοντες και άριστοι και ευγενείς, ενώ οι πλειότεροι κατήγοντο από γονείς ιδιώτας και δεν είχον τίποτε κοινόν με τους καλώς εννοούμενους αρίστους και ευγενείς…” (Σπηλιάδης, Α΄229).Είναι ευνόητο ότι τέτοιες φιλοτιμίες, που δυστυχώς παρέσυραν αρκετούς μελετητές στο παρελθόν, δεν μπορεί να έχουν θέση σ’ ένα επιστημονικό έργο. Αυτό που προέχει είναι η επισήμανση και αποδελτίωση των πηγών που προσφέρουν σχετικό υλικό (έγγραφα, απομνημονεύματα, έργα τοπικής ιστοριογραφίας) και τούτο επιχειρούμε παρακάτω αναφερόμενοι ειδικώς στους κοτζαμπάσηδες της Αρκαδίας.

Τριπολιτσά

Οι Τριπολιτσιώτες κυρ Κανέλλος Ταπεινός και κυρ Ανδρέας Μειζότερος (1613) πιθανότατα είναι δύο άρχοντες της πρώτης Τουρκοκρατίας. Κατά το ΙΗ΄ αιώνα δύο ήταν οι σημαντικότερες οικογένειες της Τριπολιτσάς που μοιράζονταν την τοπική πολιτική εξουσία και αντιμάχονταν συχνά: οι συγγενικές Κουγιά και Βάρβογλη.

Ειδήσεις για την οικογένεια Σουγιά έχουμε από το έτος 1737, όταν ο Τριπολιτσιώτης κυρ Δημητράκης Κουγιάς, προφανώς επίσημο πρόσωπο, έγραφε στον κτητορικό κώδικα της μονής Αιμυαλούς της Δημητσάνας να μνημονεύεται τ’ όνομά του και τ΄ όνομα του πατέρα του Ιωάννη. Από δικαιοπραξίες πληροφορούμαστε τα ονόματα των Θανάση (1784) και Γιώργη Κουγιά (1785), οι οποίοι ήταν ίσως αδέλφια ή και τέκνα του κυρ Δημητράκη. Λίγο πριν από τον Ιούνιο του 1758 δολοφονήθηκε ο προεστός της Τριπολιτσάς Πάνος Κουγιάς, ο οποίος είχε φορολογικές διαφορές με τον πανίσχυρο Χαλίλμπεη της Κορίνθου. Το 1764 θανατώθηκε από τους Τούρκους “ως φίλος του Ανανία” ο προεστός Κωνσταντίνος-Κωστούλος Κουγιάς με σκοπό την κατατρομοκράτηση του πληθυσμού. Τέκνα του : Μαρία, σύζυγος του δραγομάνου Ιωάννη Παλαμήδη και μητέρα του Ρήγα, η οποία μετά το θάνατο του άντρα της παντρεύτηκε το δραγομάνο Θεοδόσιο Μιχαλόπουλο. Νικηφόρος , μητρ. Αμυκλών και Τριπολιτζάς. Βασίλειος, κατά μία πηγή “μελλόνυμφος της θυγατρός του Ιωάννη Σαρμουκάση, Ελένης”. Σωτήρος, προεστός της Τριπολιτσάς, νεαρότερος του Νικηφόρου στην ηλικία, με πλούσια πολιτική δράση 60 ετών αλλά και οικτρό τέλος, αφού δολοφονήθηκε μετά την άλωση της Τριπολιτσάς από Έλληνα οπλαρχηγό. Πέθανε σε ηλικία 80-85 ετών.

Η οικογένεια Βάρβογλη κατάγεται, σύμφωνα με χειρόγραφες σημειώσεις απογόνων της, από τις Σέρρες της Μακεδονίας. Για τους γενάρχες της δεν έχουμε εξακριβωμένες πληροφορίες. Ο Δημ. Κ. Βαρδουνιώτης, αντλώντας μάλλον από την προφορική παράδοση, γράφει ότι στο στρατό του Μοροζίνι που εκδίωξε τους Τούρκους από την Πελοπόννησο (1684-1688) υπηρετούσε ως αξιωματικός ο Κωνσταντίνος Βάρβογλης και ο γιος του Αλέξανδρος, εκ των οποίων ο δεύτερος εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Τριπολιτσά . Τούτου γιος ήταν ο Νικολάκης, προεστός, και βεκίλης στην Κωνσταντινούπολη μετά το 1715 (+1729). Περισσότερες πληροφορίες έχουμε για τους εφεξής Βαρβογλάιους. Ανιψιός του Νικ. Βάρβογλη, ο Παναγιώτης (γενν. 1702), υπήρξε προεστός με μεγάλη δύναμη. Ανώνυμος βιογράφος του, προφανώς απόγονός του, τον αναφέρει ως γόνο έξοχης και εύπορης μακεδονικής οικογένειας, ο οποίος έκανε εμπόριο για πολλά χρόνια στην Οδησσό.

Από εκεί κατέβηκε στην Τριπολιτσά, όπου αναδείχθηκε προεστός. Απαγχονίστηκε το 1767 από τους Τούρκους. Ο γιος του Γεώργιος γεννήθηκε στην Τριπολιτσά το 1734 και, αφού εκπαιδεύτηκε στην πατρίδα του, αποδήμησε στις Σέρρες κοντά στους συγγενείς του κι από εκεί στη Ρωσία, όπου με το εμπόριο απέκτησε μεγάλη περιουσία. Όταν επέστρεψε στην Τριπολιτσά, έγινε προεστός της πόλης. Μετά την αποτυχούσα επανάσταση του1769 ανασκολοπίστηκε μαζί με το θείο του Άνθιμο, μητροπολίτη Τριπολιτσάς (1770), ο δε αδελφός του Αλέξανδρος “εκρεουργήθη” στη φυλακή. Η περιουσία τους δημεύθηκε και το σπίτι τους κατεδαφίστηκε. Μετά το θάνατο του Γεωργίου Βάρβογλη, η γυναίκα του Χριστίνα, κόρη του προεστού της Βυτίνας Μερκούρη, με το γιο της Γεώργιο, κατέφυγαν στο πατρικό της σπίτι. Ο Γεώργιος Βάρβογλης κατέγινε με εμπορικές και κυρίως οικονομικές επιχειρήσεις και με τη δύναμη που απέκτησε έγινε προεστός Τριπολιτσάς και βεκίλης. Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του1821 μαζί με τα παιδιά του Σωτηράκη και Παναγιώτη (25.1.1799-1.4.1870), τα οποία απέκτησε από το γάμο του με την Άννα Αντωνοπούλου από τη λακωνική Κοτίτσα, ανιψιά του Σωτήρου Κουγιά.

Παναγιώτης Σέκερης

Σημαίνων προεστός στο β΄ ήμισυ του ΙΗ΄ αιώνα είναι ο πλούσιος Τριπολιτσιώτης Αναγνώστης Τούρτουλας. Πρώτη μνεία του ως προεστού γίνεται σε δικαιοπραξία του έτους 1788. Πέθανε στις 22.12.1799. Στην ίδια πόλη διετέλεσε προεστός ο Αντώνης Λουκάς (1799). Παλαιά οικογένεια προεστών ήταν οι Χρηστακόπουλοι, δεν έχουμε όμως πληροφορίες για παλαιότερα μέλη της. Ο Βασ. Χρηστακόπουλος ήταν πεθερός του Νικ. Ταμπακόπουλου, έγινε προεστός το 1821 και έδρασε πολιτικώς κατά τον αγώνα και μετέπειτα. Άγνωστο είναι αν υπήρξε προεστός ο Σέκερης, ίσως πατέρας των τριών αδελφών Σέκερη, ο οποίος δολοφονήθηκε από Τούρκο την 4η Απριλίου 1798. Ας σημειωθεί ότι σε δικαιοπραξία του έτους1814 αναφέρεται ο “μακαρίτης Κυριαζής κοτζάμπασης”. Προεστός του χωριού Αγιωργίτικα ήταν ο παπα-Βασίλειος Διαμαντόπουλος, τον οποίο διαδέχτηκε το 1810 ο γιος του Διαμαντής παπα-Βασιλείου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Ο συγγραφέας του παραπάνω άρθρου στηρίχθηκε σε υλικό αντλημένο από τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο “Οι Κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου κατά τη δεύτερη Τουρκοκρατία 1715-1821”, η οποία έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις “Ηρόδοτος”.

archive.org

cognoscoteam.gr

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022

Ένα μαρμάρινο τετράγωνο που απεικονίζει τη μυθολογική ιστορία του Actaeon, ο οποίος σκοτώθηκε από τα σκυλιά του, βρέθηκε στην αρχαία πόλη Prusias ad Hypium.

 

Ένας μαρμάρινος λίθος που απεικονίζει τη μυθολογική ιστορία του Actaeon (Akteon), ο οποίος σκοτώθηκε από τα σκυλιά του, βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών στην αρχαία πόλη Prusias ad Hypium στην επαρχία Düzce στη βορειοδυτική Τουρκία.


Οι ανασκαφές της αρχαίας πόλης Prusias ad Hypium, που βρίσκεται στην πόλη Konuralp του Düzce, συνεχίζονται με την υποστήριξη του Δήμου Düzce.


Κατά τις ανασκαφές στο θέατρο της αρχαίας πόλης Prusias ad Hypium, αποκαλύφθηκε ένας μαρμάρινος ογκόλιθος διακοσμημένος με φυτικά μοτίβα, που απεικονίζει τον κυνηγό Ακταίον, ο οποίος σκοτώθηκε με τα σκυλιά της επειδή εξόργισε τη Θεά Άρτεμη.


Στο σκηνικό τμήμα του αρχαίου θεάτρου, που θεωρείται ότι ανήκει στη ρωμαϊκή περίοδο, αποκαλύφθηκαν ένθετοι μαρμάρινοι λίθοι και αρχιτεκτονικές μορφές.


Με τις ανασκαφές επιχειρείται να φωτιστεί η ιστορία της περιοχής, που ξεκίνησε τον 3ο αιώνα π.Χ.


Μαρμάρινο τετράγωνο που απεικονίζει τη σκηνή όπου ο Ακταίος ο κυνηγός σκοτώνεται από τα δικά του σκυλιά. Φωτογραφία: Δήμος Düzce

Ο πιο εντυπωσιακός από τους ογκόλιθους διακοσμημένους με φυτικά και μυθολογικά στοιχεία ήταν ο κυνηγός Actaeon, ο οποίος σκοτώθηκε με τα δικά του σκυλιά εξοργίζοντας τη θεά Άρτεμη στη μυθολογία. Το Actaeon, το οποίο έγινε αγνώριστο από τρία σκυλιά, βρίσκεται στην κορυφή του οικοπέδου και λαμβάνει χώρα διακοσμημένο με φυτικά διακοσμητικά. Άλλα αξιοσημείωτα ευρήματα είναι οι ογκόλιθοι ανωδομής που ανήκουν στο σκηνικό οικοδόμημα με μάσκες τραγωδίας, κωμωδίας και δράματος, παρόμοιες με αυτές που είχαν βρεθεί στον ίδιο χώρο παλαιότερα, και οι δομικοί λίθοι με φυτικές διακοσμήσεις.


Ο δήμαρχος της Ντούζτσε, Δρ. Faruk Özlü, δήλωσε ότι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να αυξήσουν τις ανασκαφές σε 12 μήνες και οι εργασίες εκσκαφής και απομάκρυνσης πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή με την υποστήριξη κατασκευαστικού εξοπλισμού, εξοπλισμού και εργαζομένων.


Ο Özlü είπε επίσης, «Η ταχύτερη συνεχιζόμενη περιοχή ανασκαφών στην Τουρκία είναι το Antique Theatre Konuralp. Δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτές τις ανασκαφές γιατί η περιοχή έχει ιστορία εδώ. Μια ιστορία που ξεκινά από τον 3ο αιώνα π.Χ. έρχεται στο φως».


Εκτύπωση του Jean Mignon, The Transformation of Actaeon, με την καταδίωξη και τον θάνατό του να φαίνονται στο βάθος. Πηγή: Wikipedia

Hunter Actaeon

Ο Ακταίος ήταν ένας Θηβαίος ήρωας κυνηγός στην ελληνική μυθολογία. Γιος του ανήλικου θεού Αρισταίου και της Αυτόνοης (κόρης του Κάδμου, του ιδρυτή της Θήβας στη Βοιωτία). ήταν Βοιωτός ήρωας και κυνηγός. Σύμφωνα με τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, ο Ακταίονας είδε κατά λάθος την Άρτεμη (θεά των άγριων ζώων, της βλάστησης και του τοκετού) ενώ έκανε μπάνιο στο όρος Κιθαιρώνα. για το λόγο αυτό, μετατράπηκε από αυτήν σε ελάφι και καταδιώχθηκε και σκοτώθηκε από τα δικά του 50 κυνηγόσκυλα.


Επειδή τα σκυλιά δεν αντιλαμβάνονται ότι κάνουν κομμάτια τον αφέντη τους, ουρλιάζουν αναζητώντας τον Actaeon. Έρχονται λοιπόν στη σπηλιά του Χείρωνα. Ο Χείρωνας φτιάχνει επίσης ένα άγαλμα του Actaeon για να ηρεμήσει τα σκυλιά.

arkeonews.net

Φτωχοποίηση και κάποιες διαπιστώσεις...

Οκ... Και να το ήθελες να πεις κανά δυό καλές κουβέντες δεν σου βγαίνουν ρε αδερφέ... Από την δεύτερη τετραετία και μετά το πράγμα χάλασε! Α...